1.سوره توبه، آيه ۳۲.

2.الخرائج والجرائح، ج ۳، ص ۱۰۶۱. براى نقل آن در منابع متأخّر، ر.ك: حديقة الشيعة، ج‏۲، ص ۷۵۴؛ بحار الأنوار، ج ۸۹، ص ۱۷۴.

3.المنقذ من التقليد، ج‏۱، ص ۱۴۵ - ۱۴۶. يكى از تعابير وى اين است: «الفلاسفة الذين هم الاُصول فى مذاهب هؤلاء النصارى». در باره اثرپذيرى‏هاى متقابل مسيحيت و فلسفه يونان، ر.ك: تاريخ فلسفه، اميل بريه، ص ۲۹۱ (فصل هشتم: فرهنگ يونانى و دين مسيحى در قرون اوّليه ميلادى). در اين فصل، تصريحات خوبى در اين باره آمده است: «بدين ترتيب، آراى افلاطون در مسير تاريخ صورت عقايد مسيحيان را پذيرفت و اين امر، يعنى امتزاج تعاليم افلاطونى و مسيحى در كتاب تشجيع يونانيان، صورت قطعيت به خود گرفت» (ص ۳۰۷) و «حقيقت اين است كه دين مسيح به تمامى در مجراى تعليمات فلسفى يونانى وارد شد و على الخصوص، تحت تأثير آئين رواقى كه تنها حوزه‏اى بود كه سازمان منظّم خود را تا قرن دوم ميلادى محفوظ داشت، قرار گرفت» (ص ۳۱۷). اتين ژيلسون در باره خاستگاه‏هاى مسيحيت، تشبيه زيبايى دارد: «در واقع، شريعت يهودى و فلسفه يونانى، دو رودخانه‏اى بودند كه در محلّ تلاقىِ آنها مسيحيت همچون سرچشمه تازه‏اى فوران كرد و با قدرت بسيار، علاوه بر آب‏هاى خود، آب‏هاى دو شاخه فرعىِ خود را نيز با خود مى‏برد». (تاريخ فلسفه مسيحى در قرون وسطا، ص ۴۹. نيز ر.ك: تاريخ فلسفه، كاپلستون، ج ۱، ص ۵۵۴ - ۵۵۵). براى به كارگيرىِ فلسفه در دفاع از آموزه‏هاى مسيحيت، از جمله تجسّد در عصر جديد، ر.ك: عقل و اعتقاد دينى، ص ۴۶۲ (بحث «فلسفه و آموزه‏هاى الهيات: آيا فلسفه مى‏تواند اعتقادات دينى را وضوح بخشد؟»).

4.اين كتاب، اثرى در معرفى ملل و مذاهب به زبان فارسى است كه بنا بر مشهور، به سيّد مرتضى داعى عالم امامى سده ششم هجرى و از مشايخ شيخ منتجب الدين بن بابويه منسوب است (براى ديدگاه‏هاى موجود در باره مؤلّف كتاب، ر.ك: تبصرة العوام فى معرفة مقالات الأنام، ص ۷ - ۱۱، مقدّمه: عبّاس اقبال آشتيانى؛ دانش‏نامه جهان اسلام، ذيل مدخل «تبصرة العوام»). صرف‏نظر از درستى يا نادرستىِ انتساب كتاب به سيّد مرتضى، كتاب متعلّق به عالمى امامى‏است كه زمان نگارش آن بر پايه برخى داده‏هاى كتاب، اواخر سده ششم گمانه زنى شده است (براى زمان نگارش اثر، ر.ك: تبصرة العوام فى معرفة مقالات الأنام، ص ۵ - ۷، مقدّمه: عبّاس اقبال آشتيانى).