برخى از عالمان سده ششم هجرى، آشكار است كه آموزه اثبات نبوّت از طريق معجزه، از منظر شمارى از فيلسوفان، مقبول نبوده است.^۱ راوندى در بابى ديگر از كتاب خود به نقل و نقد راه شناخت پيامبران از ديدگاه برخى فيلسوفان پرداخته است. وى مى‏گويد:
برخى از فلاسفه، از روى مجامله با اهل اسلام مى‏گويند: راه شناخت صدق مدّعى نبوّتْ آن است كه دانسته شود كه آنچه وى آورده، مطابق مصالح دنيوى مردم و هماهنگ با اهدافى است كه به خاطر آنها به پيامبر نياز دارند. اينان ظهور معجزه به دست پيامبر را شرط دانسته‏اند. برخى ديگر، ظهور معجزه را ذكر كرده‏اند، سپس گفته‏اند: ظهور معجزه به دست پيامبر و تبديل عصا به مار به علم يقينى بر صدق مدّعى نمى‏رساند؛ زيرا ممكن است در باره معجزه (مانند شكافته شدن ماه) گمان سحر و حيله رود. در حالى كه معلوم بودن مطابقت رهاورد پيامبر با مصالح دنيوى مردم، طريقى است كه شبهه‏اى بدان راه نمى‏يابد. قائل اين ديدگاه، شناخت صدق پيامبر از طريق معجره را شيوه عوام و متكلّمان مى‏داند و شناخت از راه هماهنگى تعاليم انبيا با مصالح دنيوى انسان‏ها را شيوه محقّقان مى‏شمارد.^۲
وى در دنباله بحث خود با نقد مبسوط اين ديدگاه‏ها و آراى ديگر در شناخت