علمه اصابة الحق و فى عمله العمل بالحق.^۱
بوعلى سينا در عيون الحكمة حكمت (فلسفه) را استكمال نفس انسانى با تصوّر امور و تصديق به حقايق نظرى و عملى به اندازه توان انسانْ تعريف كرده است. ^۲ وى در الهيات شفا نيز فلسفه اولى را حكمت و برترين علم به برترين معلوم شمرده، وآن را «العلم باوّل الاُمور فى الوجود و هو العلّة الاُولى و أوّل الاُمور فى العموم و هو الوجود و الوحدة»^۳ تعريف كرده است. در سده‏هاى متأخّر، ملّاصدرا در اسفار، تعريف زير را از فلسفه ارائه كرده است:
اعلم أنّ الفلسفة استكمال النفس الإنسانية بمعرفة حقائق الموجودات على ما هى عليها، و الحكم بوجودها تحقيقاً بالبراهين لا أخذاً بالظن و التقليد بقدر الوسع الإنسانى و إن شئت قلت: نظم العالم نظماً عقليّاً على حسب الطاقة البشريّة ليحصل التشبّه بالبارى - جلّ ذكره - .^۴
از منابع معاصر فلسفه نيز كتاب نهاية الحكمة، يادكردنى است كه فلسفه را «دانش مطالعه احوال موجود بما هو موجود» معرفى كرده است.^۵ در باره موضوع فلسفه نيز سخنان همسانى گفته شده است. بوعلى سينا، موضوع فلسفه اولى را موجود بما هو موجود و مطلوب آن را اعراض ذاتى موجود بما هو موجود، مانند وحدت و كثرت و علّيت دانسته است.^۶ وى در الهيات شفاء، موضوع اوّل فلسفه را موجود بما هو موجود و در النجاة، موجود مطلق بيان كرده است.^۷
ملّاصدرا در جايى، موضوع فلسفه اولى را موجود مطلق‏^۸ و در جايى ديگر، عوارض وجود بما هو وجود شمرده است.^۹ علّامه طباطبايى نيز موضوع فلسفه را