وى در جاى ديگرى چنين تصريح مى‏كند:
و امّا حديث ابو بكر و عمر در مواضع برفت كه حوالات چنين بر شيعه اصوليّه، بى‏اصل و بى‏مغز است و ايشان را صحابه و ياران رسول دانند و مذهب همين است كه پايه و منزلت و مرتبت على ندارند، و هر حوالت كه بيش از اين است، دروغ است.^۱
صاحب نقض گرچه سخن از لعن برخى منافقان از صحابه به ميان نمى‏آورد و حتّى از واقعيّت غصب خلافت نيز به صراحت سخن نمى گويد، با اين حال، در موارد متعدّدى از كتابش به ماجراى سقيفه‏^۲ و اين كه خلافت براى امير مؤمنان عليه السلام بوده، اشاره كرده است. عبد الجليل با استناد به منابع اهل سنّت، نشان داده كه خود ابو بكر و عمر نيز به احقيّت امير مؤمنان عليه السلام براى خلافت معترف بوده‏اند. وى همچنين بر ماجراى سقط شدن حضرت محسن، صحّه گذاشته است و تأكيد كرده كه اين از مطالبى است كه شيعه و سنّى نقل كرده‏اند و در آن، شكّى نيست.^۳
در عين حال، عبد الجليل تصريح مى‏كند كه مسئله شتم و بغض خلفا در مذهب شيعه اصوليّه نيست:
مذهب شيعت اماميّه اصوليّه اثنى عشريّه، نه دشنام و بغض بو بكر و عمر و عثمان، كه خواجه انتقالى، به فتواى خواجگان سنّى لقب مجبّر مذهب به تعصّب و خصومت و تهييج عوام و اوباش و رذال النّاس در اين كتاب بيان كرده است.^۴
وى همچنين برخى رواياتى را كه خواجه سنّى به شيعه نسبت مى‏دهد كه در آنها امام صادق عليه السلام مسئله تبرّى جستن از ابو بكر را مطرح مى‏كنند، رد مى‏كند و معتقد است كه اين روايات، در هيچ يك از كتب شيعه اصوليّه، نيامده است.^۵ وى همچنين