ابو بكر را مى‏ستايد و بر اين باور است كه به يتيمانْ خدمت كرده است.^۱
عبد الجليل قزوينى رازى، در باره زنان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بويژه حفصه و عايشه نيز حساسيّت خاصى از خود نشان داده است. وى معتقد است كه لعن كردن و دشنام دادن همسران پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله چون حفصه و عايشه، از مذهب شيعه اصوليّه نيست و شيعه اصوليّه، همسران همه پيامبران الهى، از جمله زن نوح و لوط را پاك و مطهّر و از هر گناه و تهمتى، مبرّا مى‏داند. به اعتقاد وى، كه هر كس كه عايشه را قذف كند، ملعون، كافر و ملحد است و اعلام مى‏كند كه كتابى در سال 533 ق، به دستور بزرگ سادات فخر الدين بن شمس الدين حسينى در تنزيه عايشه نگاشته است.^۲ البته مشخص نيست كه منظور عبد الجليل، تنها كسانى است كه عايشه را قذف مى‏كنند و يا شامل كسانى مى‏شود كه به هر نحوى، عايشه را لعن مى‏كنند.
وى به طور خلاصه، اعتقاد شيعه اصوليّه در باره صحابه و زنان پيامبر را اين گونه بيان مى‏كند:
شيعت اصوليّه، بحمد اللَّه بدين تهمت متّهم نبوده‏اند و هر صحابه را و تابعين را كه خداى و رسول دوست داشته‏اند و قبول كرده‏اند شيعت مريد باشند و متصوّفه بى‏ريا را دوست دارند و زنان مصطفى را «امّهات المؤمنين» دانند، و هركس كه زنان مصطفى را طعنى زند، مبتدع و ضال و گمراهش دانند.^۳
به طور خلاصه مى‏توانيم بگوييم كه دايره تبرّى شيعه اصوليّه، تنها كسانى را فرا مى‏گيرد كه مبغض و دشمن اهل بيت عليهم السلام بويژه امير مؤمنان عليه السلام باشند. عبد الجليل به صراحت اعلام مى‏كند كه دايره تبرّى نزد شيعه اصوليّه، خارجيان، ناصبيان و مجبّران‏اند.^۴
او حتّى بر احمد بن حنبل نيز به خاطر دشمنى‏اش با على عليه السلام خرده مى‏گيرد و عقيده