را گروهى متمايز از آن جريان مطرودْ معرفى‏كنند كه با وجود برخى تشابه‏ها، تفاوت‏هاى بسيار جدّى‏اى نيز بخصوص در زمينه عقايد حسّاسيّت برانگيزشان با آنها دارند.
چيزى كه در فرضيّه سوم مطرح مى‏شود، مبتنى بر حقيقت پيش‏گفته است. بر اساس اين فرضيّه، طرح اصطلاح ناآشناى «شيعه اصوليّه»، همين كاركرد را داشته است. اماميان، مجبور بودند شمارى از عقايد سنّتى اماميّه همچون مسئله تبرّى را - كه به آنان نسبت داده مى‏شد - نفى كنند و خود را مبرّى از آن باورها اعلام كنند.^۱ امّا با توجّه به اين كه ردّ پاى اين باورها در ميان آثار برخى اماميان متقدّم، موجود بود و از سوى ديگر، هنوز اماميانى بودند كه همسان بودن عقايدشان با پيشينيانشان در اذهان مردم نهادينه شده بود، چنين نفيى براى جامعه، باورپذير نبود. از اين رو، آنان مجبور شدند خود را به عنوان گروه جديدى از شيعيان اماميّه معرّفى كنند و اعلام كنند كه اين عقايد براى شاخه‏هايى از اماميّه همچون غلاة و اخباريّه بوده است كه منقرض شده‏اند و يا دست كم در اقليّت محدود هستند.
پس از ردّ دو فرضيّه پيشين و همچنين نداشتن دليلى در دست براى ردّ اين فرضيّه، خواه ناخواه، فرضيّه سوم به عنوان يك فرضيّه محتمل و قريب به يقين، جايگاه خود را حفظ مى‏كند؛ ولى نگارنده، در عين حال تلاش مى‏كند كه شواهدى بر صحّت اين فرضيّه نيز ارائه كند. يكى از اين شواهد، تقيّه‏اى بودن گفتمان كتاب نقض است كه به طور تفصيلى بدان پرداخته خواهد شد. در نهايت هم براى تبيين بهتر مدّعاى نگارنده، ارتباط مفاد فرضيّه سوم با دو فرضيّه ديگر را بيان مى‏كنيم.