اجازه داد كه در مقابل تربت سيّد عبد العظيم حسنى، به خاك سپرده شود.^۱
يكى از مهم‏ترين چالش‏هاى اجتماعى اماميان در آن دوره - كه با ديگر مسائل اجتماعى اماميّه نيز ارتباط داشت - ، انتساب برخى عقايدِ حساسيّت‏برانگيز به اماميّه بود. شيعه، به خاطر انتسابش به برخى باورهاى حساسيت‏برانگيز (همچون مسئله تبرّى)، از لحاظ اجتماعى، در معرض اتّهام و پرسش قرار داشت. گزارش‏هاى عبد الجليل از سده ششم هجرى، نشان مى‏دهد كه اين اتّهامات براى اماميّه، به يك «برچسب اجتماعى» تبديل شده بود. ^۲
شايد نخستين دليل و قرينه‏اى كه مى‏تواند نشان دهنده حسّاسيت كلّى جامعه در برابر عقايد اماميّه باشد، لحن و شيوه نگارش كتاب بعض فضائح الروافض باشد. جالب است كه نويسنده نوسنّى براى تخريب عقايد اماميّه، كمتر تلاش كرده است كه بگويد: «فلان عقيده اماميّه، به فلان دليلْ مردود است»؛ بلكه صرفاً عقايد اماميّه را با لحنى تحقيرآميز روايت كرده است. اين شيوه گزارش و مخاصمه، به خوبى نشان مى‏دهد كه در ديد غالب افراد جامعه آن عصر، دست كم شمارى از عقايد اماميّه، قابل دفاع نبوده‏اند و به يك برچسبْ تبديل شده بوده‏اند. از اين رو، عالم سنّى، نيازى به اقامه برهان براى آن نمى‏ديده است.
گزارش‏هاى كتاب عبد الجليل نشان مى‏دهد كه مسئله تبرّى در ميان اماميّه و موضع‏گيرى آنان در برابر خلفا و برخى زنان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، مهم‏ترين مسئله حسّاسيت‏برانگيز در ميان عقايد اماميان بوده است. لذا سوى مقابل اين حساسيّت شديد، تبديل شدن مسئله برائت به عنوان اتّهام اجتماعى براى اماميّه و ديگر