از جمله افرادى كه سعى در تخريب چهره مكتب اماميه داشت، مؤلّف كتاب بعض فضائح الروافض بود كه به احتمال «شهاب الدين تواريخى شافعى» نام داشت و از خاندانهاى سنّى «رى» بود.۱ وى با تأليف كتاب ياد شده در نيمه قرن ششم هجرى (يعنى سال 555ق)، حملهاى جديد عليه اماميه را آغاز كرد. او براى درهم آميختن عقايد اماميه با فرقههاى ياغىاى كه مورد نفرت عمومى بودند، از ترفندهاى ذيل استفاده كرده بود:
1. غبارآلود كردن اوضاع سياسى، تاريخى و جغرافيايى
مؤلّف فضائح، ضمن گزارشى كه از اوضاع مركز خلافت عبّاسى مىدهد، سعى مىكند كه اسماعيليان، غاليان و اماميه را يك گروهِ به هم پيوسته كه به اتّفاق، قصد سرنگونى خلافت عبّاسى را دارند، نشان دهد. وى مىنويسد:
بلحسن فرات كه او مستولى بود و مقتدر خليفه، كودك بود ... دو داعى رفض و الحاد سربه دانشمندى بر آورده بودند و او وزير بود و دبيران تمكين يافته بودند. نام يكى حسين بن روح، نام ديگرى پسر عزاقر و داعىاى از مغرب بدين دبيران مىآمد، نام او پسر شلمغانى، ملحدى بود منكر (مخفى)؛ رسائل متغلّب مصر بدينها آورده بودند كه اينك ما از مغرب در مصر آمديم با سيصد هزار علَم اسفيد و اين مقدّمه علامات مهدى است. شما بكوشى تا اين طاغيه را از پاى برگيرى و دعوت فاطمى و دولت اسفيد علمان در دلها راسخ كنيد. چهار هزار دبيران رافضى و ملحد در بغداد بودند.۲
وى در ادامه، به بيان جنايات قرامطه به رهبرى ابو طاهر جنابى و ابو سعيد جنابى در مكّه و عرفات و كشته شدن بيش از سى هزار مسلمان و به غارت رفتن اموال حاجيان و حجر الأسود مىپردازد و آن را با وزارت ابو الحسن فرات - كه شيعه اماميه بود - ، پيوند مىزند و در اين كار، حتّى به تحريف تاريخ هم دست مىيازد.۳
