مى‏كردند و اعمال خلاف شريعت به آنها نسبت داده مى‏شد، برائت مى‏جويد:
... اين ائمّه ملاحده (نزار - معد - عزيز - حاكم - مستنصر) را كه با القاب و اسامى ياد كرده است - عليهم لعائن اللَّه تترى - (پشت سرهم) كه هميشه به لعنت شيعت ملعون بوده‏اند؛ امّا آنچه از ايشان ياد كرده است از افعال بد و بدعت‏ها، همه بد است و ناپسنديده و كفر و ضلالت است.^۱
وى بارها بر شرط عصمت در امام اشاره مى‏كند و معصوم بودن امامان شيعه اثنا عشرى را عامل برترى بر خلفا و ديگر مدّعيان مى‏شمارد و مى‏نويسد:
... اعتقاد اماميه اين است كه ائمّه را معصوم گويند چون انبيا و ملائكه كه اگر نبى معصوم نباشد در شرع خلل افتد و اگر امام معصوم نباشد، به قول و فعل وى اقتدا روا نبود و طبيب بيمار، معالجت را بنشايد و بر اين قول، دلايل و حجج و بيّنات، بسيار است عقلى و سمعى.^۲
البته عبد الجليل فقط به بيان عقايد اماميه اكتفا نمى‏كند و با صراحت، از ديگر باورهاى خلاف واقع اسماعيليه، برائت مى‏جويد و مى‏نويسد:
و كتاب‏هايى كه شيعه اصوليه اماميه كرده‏اند در نقض قاعده ملاحده - لعائن اللَّه عليهم - از مختصر و مطوّل آن را نهايتى نيست و در همه طوايف اسلام، ملحدان را دشمن‏تر شيعه اصوليه اند. ^۳
وى براى اثبات ادّعاى خويش فهرستى بلندبالا از اسماعيليانى كه به دست حاكمان شيعه كشته شده‏اند، ارائه مى‏كند و در ادامه، اسامى تك‏تك بزرگان شيعه را كه به دست اسماعيليان شهيد شده‏اند، نام مى‏بَرَد، براى نشان دادن خصومت اعتقادى و عملى اماميه و اسماعيليه مى‏نويسد:
و اگر به حصر اسامى شريف و وضيع از شهداى شيعه مشغول شويم، روزگار و كتب خواهد اين قدر كفايت است تا خواجه بداند كه از مذهب