علوّ درجه اصحاب نخستين؛^۱
نسبت بزرگوارى و شهادت به عثمان؛^۲
توجيه و حمل بر صحّت برخى عبارات خلفاى نخستين؛^۳
دو خليفه نخست، در مرتبه‏اى پايين‏تر از على عليه السلام بودند، و «هر حوالت كه بيش از اين است، دروغ است»؛^۴
تأييد و صحّه گذاشتن بر سخاوت‏مندى ابو بكر در راه گسترش اسلام؛^۵
ردّ اخبار حشويه و غلات در باره خلفاى نخستين: در مواضع متعدد؛^۶
مخالفت با لعن و دشنام به خلفا: «از اصول مذهب شيعت اماميه اصوليه اثنا عشريه، نه دشنام و بغض بو بكر، عمر و عثمان... كه شتم و عداوت بو بكر و عمر پندارم نجات آخرت را بنشايد»؛^۷
نفى حديث ارتداد: «مذهب شيعتْ آن است كه كس مرتد نشد و ارتداد به مذهب شيعت بعد از ثبوت ايمان روا نباشد. پس چون رسول عليه السلام بگذشت همه همان بودند كه بودند».^۸«شيعت از اين هفتاد و دو طايفه، هيچ را كافر ندانند و كافر نخوانند؛ زيرا كه همه مقرّند به خداى و رسول و از امّت رسول اند».^۹
تفكيك شيعه اصولى از غلات؛^۱۰
بى‏خبرى عمر از وجود حضرت زهرا عليها السلام پشت در خانه كه منجر به سقط جنين از ايشان شد.^۱۱