3. القاب علمى - سياسى
مؤلّف بعض فضائح الروافض در ادّعايى ديگر ابراز كرده كه جماعت شيعه، هيچ لقب علمى - سياسىاى نداشتهاند. ۱ عبد الجليل رازى، با اشاره به تاريخ پيدايش لقبها، از دورهاى ياد كرده كه نه اهل سنّت و نه شيعه، هيچيك لقب نداشتند و سپس با اشاره به دوران برپايىِ سلسلههاى سنّى و شيعى، از لقبدار بودن يكسان همه اميران اين سلسلهها ياد كرده است ۲ و سپس در مبحث القاب علمى مىكوشد تا پيشگامى علماى شيعه بر اهل سنّت را اثبات كند. ۳ پيدايش القاب سياسى، فرع بر پيدايش دولت و نهادهاى سياسى است چنان كه پيدايش القاب علمى نيز فرع بر پيدايش مدارس و نهادهاى علمى و ملزومات آن است و هر دو از مصاديق شكوفايىِ تمدّنى به حساب مىآيند.
1.... اين جماعت را بدين اسلام لقب ننوشتندى (همان، ص۳۲).
2.... عجب آيد از عاقلى كه دعوى علم تواريخ كند اوّلاً در آن عهد پيشين كه لقب عادت نبودى، خود هيچكس را ننوشتندى چه سنّى چه شيعى، چون ابتدا رفت و قاعده افتاد اگر ملوك غزنين را القابى بود چون غياث و مغيث، ملوك ديالم را كه شيعى بودند، القاب سابق بود چون عَضُد و ركن و سيفالدوله و مانند آن و در تواريخ و كتب و اشعار شعراى عرب و عجم، مذكورتر از آن است كه بتوان آن را انكار كرد (همان، ص۳۲).
3.... چون هيچ دستاربندى را هنوز لقب نبود، ابو القاسم عباد را كه شيعه عَلَم بود، صاحب كافى نوشتندى و بعد از وى لقب صاحب، وزرا را به طفيل اوفتاد و چون حسن على اسحاق را نظام الملك نوشتندى در زيرش ابو الفضل بَراوستانى را مجدالدوله نوشتندى و در آن عهد پيشين خلفا را مقتدر و مستظهر و مكتفى نوشتهاند آنچه شيعه را به اتفاق امّت باقر و صادق و رضا خواندهاند و در آن هنگام كه بوبكر باقلانى را لقب نبود محمّد نعمانى حارثى را شيخ المفيد خواندندى و مرتضاى بغداد را به اتفاق علم الهدى و سيّد اجل خواندندى و در آخر اگر استاد ابو مسلم را ثقة الملك نوشتند، سيّد مرتضاى قم را ذو الفخرين نوشتند و... (همان جا).
