او همچنين در مواضع مختلفى از كتاب ، به ذكر نام برخى از مجبّران معروف و عاقبت شوم آنها پرداخته است كه به اجمال مى‏توان از افراد زير ياد كرد : تاج الملك مرزوان (مرزبان) (كه به گفته نوسنّى ، پاره‏پاره‏اش بكردند و آواز ملحدى‏اش برآمده)؛^۱ پسران ابو البغل‏^۲(از دبيران و كاتب خلافت مقتدر و قاهر در اوايل نيمه اوّل قرن چهارم)؛^۳پسران بسطام‏^۴ (كه در زمان غيبت صغرا در بغداد بوده‏اند)؛^۵پسران سنگلا^۶ (در زمان حامدِ خليفه در مصر و شام)؛^۷ بو رضا و بلفتوح اسدآبادى (كه به گفته نوسنّى ، آنها را از قلعه‏هاى رى به زير آوردند و به گفته مصنّف ، اينها ابتدا مجبّرى و مشبّهى بوده‏اند)؛^۸ صالح بن عبد القدّوس زنديق ؛ بشّار برد ؛ ابو هاشم ؛ عبد الصمد بن عبد الأعلى (كه به گفته عبد الجليل ، همگى در اوّل ، مجبّرى و قدرى بوده‏اند)؛^۹ ابو العلاء معرّى (كه به گفته مصنّف ، در آخر كار ، بر قرآن و محمّد ، انكار كرد)؛ ابو العيناء ؛ ابو الحسن اشعر (كه به گفته مصنّف ، اوّل گبرى بود ، بعد معتزلى شد . و او شاگرد بو هاشم بود و داماد بو على جبّايى معتزلى)؛ جهمِ صفوان ؛ ابن الكلّاب ؛ بو بكر باقلانى (كه رأس و رئيسِ مجبّره بود)؛ حسين منصور حلّاج (كه دعوى انا الحق كرد و آويخته شد)؛ ابو الفتوح حمدانى (كه بعد ملحد شد)؛ مسعود زورآبادى (شاگرد بو المعالى جوينى كه بعد ملحد شد) و ... .^۱۰
مصنّف در جايى ديگر از كتاب ، گفته است كه سيّد مرتضى ، كتابى به نام غرر دارد كه در آن ، اسامى بهرى از مجبّران را كه ملحد شده‏اند، آورده است .^۱۱
محدّث اُرموى، نام ديگر اين كتاب را امالى مى‏داند كه به غرر الفرائد و درر القلائد