معروف است. ^۱ مصنّف در جاى ديگرى از كتاب ، باز از اين كتاب نام مى‏برد و سپس مى‏گويد:
علماى اصحاب ما ، آن كتاب را از امام سعيد عماد الدين حسن استرآبادى - نوّر اللَّه قبره - سماع كرده‏اند كه او را [هم‏] از پسر قدامه سَماع بود و پسر قدامه از سيّد علم الهدى .^۲
و سعيد عماد الدين حسن استرآبادى ، حنفى مذهب و از مشايخ ابن شهر آشوب و سيّد فضل اللَّه راوندى و منتجب الدين بن بابويه و قاضى رى بود و مصنّف در جاهاى مختلفى از كتاب نقض ، از او ياد كرده است .^۳
همچنين مرحوم عبد الجليل ، در جاهاى مختلف از كتاب ، به بيان عقايد خاصّ اين فرقه پرداخته است و ما در اين پژوهش ، به جهت ضيق مقام ، تنها به ذكر چند موردِ مهم از آنها ، بسنده مى‏كنيم :
او در جايى از كتاب ، در جواب نوسنّى - كه به نقل از كتاب المفصح فى الامامة اثرِ محمّد نعمان گفته است : «شيعه به عمر ، لقب‏هايى داده‏اند كه بد است» - معتقد است كه به فرض كه باشد و خواجه را اين لقب‏ها بسيار گران آمده ، چه مى‏گويد در مقابل عقايد مجبّران گم‏راه كه لقب‏هايى به ساير انبيا و رسول مى‏دهند . ^۴
او سپس برخى از عقايد جبريّه را به نقل از كتاب زلّة الأنبياء اثرِ بُلفضائل مشّاط ، چنين بر مى‏شمرد :
1 . آدم را ظالم خوانند ؛ 2 . سليمان را بخيل ؛ 3 . يوسف را متّهم ؛ 4 . يعقوب را كور ؛ 5 . داود را فاسق ؛ 6 . موسى را عاصى ؛ 7 . مصطفى را عاشق و دل از كفر شسته و كافر بچّه ؛ 8 . در تزويج على و فاطمه گويند : ديوانه‏اى را به كلّى داده‏اند .^۵