در عصر هارون، قزوين به مدّت دو سال به دست يحيى بن عبد اللَّه صاحب ديلم افتاد.^۱ در ميانه سده سوم، عدّه‏اى از سادات پس از درگيرى با دُلَفيان،^۲ به قزوين مهاجرت كردند و بر شهر حاكم گرديدند؛ امّا با يورش موسى بن بُغا فرمانده معتز خليفه عبّاسى منهزم گشته، به داعى كبير، بنيان‏گذار سلسله علويان طبرستان پيوستند.^۳ قزوين در تصرّف داعى بود. در حمله فرمانده مذكور، نيروهاى داعى هزيمت شدند و اين شهر به دست نيروهاى خليفه عبّاسى افتاد؛^۴ امّا اين شكست مقطعى بود. دو باره سادات در رى و قزوين سر بر آوردند و از حاكمان و سروران اين نواحى شدند، آن چنان كه ممدوح شاعران گشتند و اشعار در توصيف آنان سروده شد. ^۵ عبد الجليل رازى نوشته است:
و از متملّكان و رؤسا و سادات رى و قزوين از متقدّمان چون سيّد ابو القاسم دو گيس از كلار و كجور به رى آمد، و امير و پادشاه رى شد از اولاد حسن بن على عليهما السلام و پسرش سيّد حسين بن [عباد] و منزلت او، و سيّد ابو ابراهيم، و سيّد حمزه شعرانى كه بُندار رازى را در مدح ايشان قصايد است كه چون بخوانند بدانند و از متأخّران چون خاندان سيّد علوى رئيس و حاكم، و خاندان سيّد كامل نقيب و برادرش سيّد ابو العبّاس و درجه و مرتبت سيّد كبير شمس الدين الحسنى ... و پسرش امير سيّد كبير جمال الدين على عديم النظير ... و سيّد عماد الدين شرف نقيب و رئيس و مقبول و محترم و برادرش عزّ الدين پادشاه، و امير على هر دو معروف و معتبر، و