بيشتر روايات آنها مرسل بوده و گاه حتّى نام منبع خود را نيز ذكر نكردهاند. برخى از نويسندگان در آغاز كتاب، دليل اين شيوه نگارشى را شهرت داشتن اين گونه روايات دانستهاند. طبرسى در ابتداى كتاب احتجاج مىنويسد: «و اسناد بسيارى از اخبار را به دلائلى چون اجماع، عقل، و تواتر در كتب فريقين نياوردم». ۱ برخى نيز در فصل نخست كتاب، اسناد خود را تا كتابهاى منبع اعلام كرده و به اعتماد به همين اسناد، روايات را بدون سند تقديم خوانندگان نمودهاند، مانند كتاب مناقب آل أبى طالب. اين كمتوجّهى به اسناد سبب شده كه با از بين رفتن برخى از منابع موجود در سدههاى پيشين، بخشى از روايات مناقبى، فاقد سند شده و امروزه از اعتبار ساقط شود. در حال حاضر، روايات بسيارى در كتابهاى مناقب به چشم مىخورد كه از منفردات اين آثار به شمار مىرود.
گفتنى است كه برخى از كتابهاى مناقب، نظير بشارة المصطفى و العمدة، روايات خود را تقريباً به طور كامل با سند كامل آوردهاند و در برخى كتابهاى مناقب، چون عين العبرة و اعلام الورى نيز اسناد كامل در كنار روايات مرسل ديده مىشود.
دو. تاريخنامه
بيشتر كتابهاى مناقب، به ويژه آن دسته از كتابهايى كه مناقب تمام معصومان را در بر دارند، به بيان شمّهاى از تاريخ زندگانى هر يك از امامان نيز پرداختهاند. از اينرو مىتوان اين آثار را در شمار منابع تاريخى دانست.
سه. استفاده از جاذبهها
نويسندگان مناقب، به فراخور ذوقيات خويش از جاذبههايى نظير شعر و داستان سود جستهاند. براى نمونه، ابن شهر آشوب در سرتاسر كتاب مناقب آل أبى طالب، از اشعار و داستانهاى آموزنده، بهره برده است.
