12. نشان دادن مغالطه همسويى؛
13. به كارگيرى منطق كلوخ و سنگ؛
14. عيان كردن گزافهگويىها؛
15. خردهگيرىهاى ريزبينانه؛
16. يارى گرفتن از طنز.
1. مناقشه در پيشينه تشيّع مدّعى
مدّعى در كتاب خود نوشته بود كه در آغاز، شيعه بوده است و پس از بيست و پنج سال، از اين مذهبْ روى گردانده است. اين نكتهاى است كه ناقض، هرگز از ياد نمىبرد و در سراسر كتاب به لوازم آن اشارهها مىكند. كسى كه خود را در آغاز شيعى مىداند، بايد با مبانى، مسائل، شخصيتها، شعائر، كتابها، و اعمال دينى آنان نيك آشنا باشد و اگر بر آنان خرده مىگيرد، با توجّه به آنها باشد. حال آن كه مدّعى بارها نشان داده است كه اندك آشنايىاى نيز با تشيّع ندارد. به همين روى، اوّلين اشكال عمومى ناقضْ آن است كه حريف، فرمان خداوند متعال را كه از پيروىِ نادانسته منع كرده و فرموده است: (وَلاَ تَقْفُ مَا لَيسَ لَك بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كلُّ أُولئِك كانَ عَنْهُ مَسْؤُولاً)۱ ، ناديده گرفته و «قلم در ميدان هذيان افكنده، مُثبِتان توحيد و عدل را و مقرّان نبوّت و امامت را و متابعان شريعت را به تهمت كذب منسوب كرده» و در منقصت آنان سخن دراز كرده است. ۲
سپس مواردى را در سراسر كتاب ياد مىكند كه خلاف واقع اند و كسى كه خويشتن را شيعه مىدانسته، نبايستى چنين سخنانى بگويد و اين قبيل ادّعاها را پيش بكشد.
2. تأكيد بر الزامات تفكّر اشعرىگرايانه
ناقض، مدّعى را به چند ويژگى معرّفى مىكند: نخست، جبرى بودن و دوم، سابقه شيعى داشتن. در سراسر متن، بارها شاهد حمله ناقض به مدّعى بر اساس همين دو
