ناقض در گزاره اوّل مناقشه مىكند كه اين داورى، مبنى بر آن است كه امام حسن عليه السلام حقّ انتخاب داشته و خودخواسته خلافت را واگذار كرده باشد و اين يعنى پذيرفتن اختيار و انكار جبر. حال آن كه مذهب مدّعى، انكار جبر است.
3. حفظ حريم خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله
مدّعى در كتاب خود، خويشتن را مجاز شمرده بود تا به همه معتقدات شيعى حمله كند و به شيعيان نسبتهاىخلاف واقع بدهد. ناقض نيز در مواردى سخت بر مدّعى مىتازد و با همان حربه، به او پاسخ مىدهد. با اين همه، با دقّت، حريم خاندان پيامبر خدا - كه يكى از آماج حملات مدعى بود - و تا حدّى صحابه پيامبر، حفظ مىشود و ناقض در مجموع، در اين ميان، حسابشده عمل مىكند. يكى از اتّهامات مكرّر مدّعى به شيعيان اعتقاد آنان نسبت به يكى از همسران پيامبر خدا، يعنى عايشه است. در اين باره ناقض، به تفصيل، يكايك اتّهامات او را مىآورد و رد مىكند.
مدّعى نوشته بود كه رافضيان «در ميان خمر و زمر، صحابه پاك را و زنان پيغمبر را دشنام مىدهند، يعنى عايشه و حفصه را مىخواهند». ۱ ناقض، اين تهمت را يكسره انكار مىكند و پاسخ مىدهد: «مذهب اماميه اصوليه، خلفاً عن سلف چنان است كه زنان رسولان خداى طاهرات و مطهرات اند كه اگر خلاف اين باشد، آن نقصان عايد باشد با انبياى معصوم عليهم السلام». سپس گامى بلندتر بر مىدارد و نسبت خيانتى كه در قرآن كريم به زن نوح و همسر لوط داده شده است، به آشكار كردن راز آن دو تفسير مىكند كه مبادا گرد بدنامى بر دامانشان بنشيند! ۲
سپس تأكيد مىكند كه حفصه و عايشه را كه «از امّهات المؤمنين اند، چگونه قذف كنند و فحش گويند» و با نقل ماجراىافك و فتنهگرى عدّهاى، تصريح مىكند كه: «حاشا عنها كه هفده آيت محكم از قرآن بيامد به برائت ذمت وى». ۳
