دانستهاند؛ امّا از آن سو عبد الوهّاب حنفى در فصول خود مىگويد: «مراد از تين، بوبكر است و مراد از زيتون، عمر است و طور سينين، عثمان است». ۱
هنگام اشاره به اكثريت جمعيت شيعيان در شهر رى، مدّعى مىنويسد: «به عدد بسيار اعتبار نيست». ناقض مىپرسد چه طور هنگامى كه بحث حقّانيت على پيش كشيده مىشود، وى به اكثريت صحابه استناد مىكند و در آن جا «اعتماد بر كثرت مهاجر و انصار باشد و اين جا كه رازيان، بيشتر شيعى باشند، بر كثرت، اعتمادى و التفاتى نباشد؟!». ۲
7. تفكيك بين حقّانيت شخص از رفتار پيروانش
مدّعى، بارها در مقام نقد و نقص امامان و رهبران شيعى، به رفتارى كه پيروانشان با آنان داشتند، اشاره مىكند و بر اساس آن نتيجه مىگيرد كه اين رهبران، براى مثال، شايستگى امامت و خلافت را نداشتند. از اين منظر، يكى از اشكالات امام حسن عليه السلام آن است كه يارانش به او خيانت كردند. ناقض در برابر اين قبيل استدلالها، دو راه در پيش مىگيرد: نخست، نشان مىدهد كه منطقاً بر اساس رفتار پيروان نمىتوان بر رهبران حكم راند و آنان را مسئول دانست؛ دوم، آن كه عين اين اشكال بر رهبران اهل سنّت نيز وارد است. نمونههايى از اين گونه استدلال را در زير مىتوان خواند.
مدّعى نوشته بود، «خودِ حسن، خلافت به معاويه تسليم كرد و حسين را روافض بهزارى بكشتند». ۳ناقض در باره گزاره دوم مىگويد: به فرض كه چنين باشد، اين كشتن خللى به شخصيت امام حسين وارد نمىكند، همان گونه كه «عثمان را نه نواصب بكشتند و امامتش را بهشهادت خللى نبود». ۴
مدّعى در خردهگيرى بر امام على عليه السلام نوشته بود: «عقيل، فرمان على نمىبرد» ناقض، در عين انكار چنين ادّعايى، از سر جدل پاسخ مىدهد: «محمّدِ بوبكر فرمان
