مدارس بزرگ موجود در شهرهاى مختلف را به تفصيل نام مى‏بَرَد و تأكيد مى‏كند كه ساخت اين مدارس، «همه به اشاره امثله سلاطين و به مدد نواب و شحنگان ايشان» بوده است. ^۱
مدّعى گفته بود: «رافضيان را درس فقه و شريعت نباشد و خود به اجتهاد مجتهدان و رأى و قياس و اخبار صحيح بنگويند». ناقض پاسخ مى‏دهد كه چگونه اين ادّعا پذيرفتنى است، در حالى كه «كُتب‏خانه‏هاى ايشان مملو باشد از كتب اصولى و فروعى كه تعديد و تحصير آن متعذر باشد». آن گاه تعدادى از كتاب‏هاى معروف فقهى، همچون مقنعه، عويص، مصباح، علل الشرائع، و من لايحضره الفقيه، را نام مى‏برد تا «شبهت بدان زايل شود». ^۲
مدّعى، يكى ديگر از فضيحت‏هاى شيعيان را آن مى‏داند كه «زيارت طوس را بر حجّ كعبه، ترجيح دهند». ناقض به صراحت، اين ادّعا را «دروغى محض» مى‏شمارد و تصريح مى‏كند كه زيارت مرقد امامان، امرى مستحب است و اگر «هزار بار كسى به زيارت رضا شود - عليه السلام - ، يك حج از گردن او بنيفتد؛ چون واجب باشد و مذهب و اعتقاد شيعت اين است». ^۳
مدّعى، نوشته بود كه شيعيان را به نام‏هاى مختلفى خوانده‏اند، از جمله «اين‏ها را غُرابى خوانند». ناقض حيرت‏زده پاسخ مى‏دهد: (ما سَمِعْنَا بِهَذَا فِى آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ)^۴؛ ما هرگز نشنويده‏ايم». ^۵
مدّعى از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله نقل مى‏كند كه فرمود: «يهود هذه الاُمّة الرافضة». ناقض پاسخ مى‏دهد كه اين سخن دروغ است و «در هيچ كتابى مسطور نيست و از هيچ محدّثى مذكور نيست» و بدين ترتيب، مدّعى خود را جزو كسانى قرار داده است كه به