عمد بر پيامبر خدا دروغ بستهاند. ۱
مدّعى، برخى نسبتها به شيعه مىدهد كه ناقض در پاسخ شگفتزده مىگويد: «اين نوناصبى كهنْ رافضى، از كتابهايى حكايت مىكند كه بيشتر شيعه نديدهاند و نخوانده». ۲
10. اشكال به شيعه يا قرآن
در مواردى، مدّعى، اشكالاتى پيش مىكشد كه در واقع، بيش از آن كه به زيان شيعيان باشد، نشان مىدهد كه چنين اشكالى، به فرض صحّت، بر قرآن وارد است و مدّعى يا بايد دست از اشكال خود بكشد و يا آن اشكال را بر قرآن نيز وارد سازد. ناقض بهخوبى در برابر اين گونه اشكالات، به يارى آيات متعدد قرآنى، نشان مىدهد كه هدف مدّعى، ستيزهگرى، حتّى به قيمت ناديده گرفتن منطق قرآن است. نمونه اين اشكال و پاسخ آن را در بحث امامت مىتوان ديد.
مدّعى بر ديدگاه شيعه در باره نص بر خلافت و نسبت امامان شيعى به پيامبر مىتازد و مىنويسد: «دين و دولت و خلافت به نسبت گفتن، مذهب گبركان است». ناقض در آغاز تأكيد مىكند كه صرف نسبت داشتن از شرايط امامت نيست؛ امّا گويى مدّعى، قرآن را نخوانده است؛ زيرا طبق منطق وى، هنگامى كه حضرت ابراهيم از خداوند خواست تا امامت را در ميان فرزندانش بگذارد، «بايستى خداى تعالى خليل را گفتى كه: اين سخن مگوى كه اين سيرتِ گبركان است». و چون حضرت موسى از خداوند خواست تا برادرش هارون را به وزارتش برگمارد، «بايستى كه كليم را گفتىكه: اين حديث ممكن كه اين طريقه گبركان است». در برابر درخواست زكرياى پيامبر ۳ نيز خداوند بايد همين پاسخ را مىداد. ۴
مدّعى نوشته بود كه على عليه السلام هنگام مسلمان شدن، كودك بود، حال آن كه «عمر تمام
1.همان، ص ۴۰۶.
2.همان، ص ۲۹۷.
3.(وَزَكرِيا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِى فَرْدًا وَأَنتَ خَيرُ الْوَارِثِينَ). (سوره انبياء، آيه ۸۹).
4.نقض، ص ۵۰.
