اين رويكرد را در مسئله وجوب هدايت بر خداوند مىتوان ديد. از نظر مدّعى، يكى از فضايح رافضيانْ آن است كه معتقدند «بر خداى تعالى واجب است كه امام» نصب كند و اگر چنين نكند، «اخلال به واجب كرده باشد». ناقض در پاسخ اين فضيحت مىنويسد: «معنى اين وجوبْ آن باشد كه چون خداى حكيم، بندگان خود را تكليفى كند و آن تكليف به تمام نباشد الاّ به لطفى كه مِن قِبَل اللَّه و من فعل اللَّه باشد، بر قديم تعالى باشد كه آن لطف بكند تا آن تكليف عبث نباشد و خلل در حكمت بارى تعالى نكند». ۱ اين همان پاسخى است كه بعدها به صورت تفكيك بين معانى وجوب، يعنى «وجوب من اللَّه» در برابر «وجوب على اللَّه» كه اندكى رهزن است، جا مىافتد.
البته گاه اين توضيح با زبانى گزنده، به سبك مدّعى صورت مىگيرد. براى مثال، مدّعى، يكى از فضيحتهاى شيعيان را سياه بودن پيشانىشان مىشمارد و در نقض آنان مىنويسد: «پيشانىشان سياه باشد». ناقض پاسخ مىدهد: «بيچاره نداند كه از كثرت سجود باشد». ۲
گاه ناقض در پاسخ به يك ادّعا، همزمان چندين شيوه را در پيش مىگيرد. براى نمونه، به تناقض روشى يا منطق يك بام و دو هواى مدّعى كه اشاره مىكند، بىربط بودن اشكال را نشان مىدهد و سرانجام، پاسخى حلّى به آن مىدهد و مسئله را تبيين مىكند.
مدّعى به بُلعميد مناقبى - كه مناقبخوان اهل بيت عليهم السلام بود - اشاره مىكند كه در آخر عمر بر اثر بيمارى «لقوه شكلش بگشت» و آن را دليل بر نادرستى اعتقاد رافضيان مىشمارد. ناقض، نخست اصل خبر را دروغ مىشمارد. آن گاه گامىفراپيش گذاشته، مىگويد كه طبق اين منطق بايد دشمنان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله نيز دچار لقوه و ديگر بيمارىها شوند. حال آن كه به گفته قرآن چنين نشدند. در اين صورت، با اين نوع استدلال، مدّعى، مقام خلفا را از پيامبر بالاتر برده و ادّعا كرده است كه دشمنانش در همين دنيا كيفر ديدهاند. سپس اين مسئله را تبيين و تأكيد مىكند كه: «نزول امراض
