جهودان مشابهت كرده باشد، فريضه پنج است در شبانروزى. ايشان با سه كرده باشند و جهود سجده بر نيم روى كند، رافضى نيز چنين كند». ناقض با همين منطق به مدّعى پاسخ مىدهد كه كسانى با جهودان مشابهت كردهاند كه قائل به رؤيت حسى خداوند هستند. ۱
ناقض با همين منطق، گاه در قالب كنايه و تشبيه از توهين به حريف خوددارى نمىكند، مانند دعوت وى به باز ايستادن از بدگويى در حق «بزرگان دين و دولت» كه «به زبان سگ، درياى بزرگ آلوده نشود». ۲
14. عيان كردن گزافهگويىها
مدّعى، طبق تصويرى كه ناقض از او به دست مىدهد، از هيچ گونه نسبت ناروا و نامعقولى به شيعيان پرهيزى ندارد و در اين ميان، سره و ناسره را با هم مىآورد. ناقض نيز هشيارانه «محالگويىهاى» او را عيان مىكند. براى نمونه، مدّعىبر شيعيان مىتازد كه آنان تهمتهاى ناروايى به ابوبكر مىزنند، از جمله در كتابهاى خود مىنويسند: پيامبر از ترس آن كه مبادا وى جايش را به دشمنان بگويد، او را با خود به غار ثور بُرد. با اين حال، وى براى آن كه ردّ پايى از خود باقى بگذارد، در طول مسير، ريشه دستار و «گاورس» يا ارزن به زمين مىريخت. ناقض سوگند مىخورد كه چنين ماجرايى را تا كنون نشنيده است. وانگهى «و حديث گاورس؛ ندانم كه بوبكر در آن نيم شب تاريك در مكّه بىاتّفاق و عزم، آن همه گاورس از كجا آورد تا بدانى كه حوالات به محالات است». ۳
مدّعى بر اين باور است كه در جريان جنگ جمل، «حق با على بود»؛ ۴ امّا براى حلّ اشكالى كه ممكن است به ذهن برسد و ناقض نيز بدان اشاره كرده است، در ادامه مىنويسد: «و عايشه و طلحه و زبير توبه كردند». ۵ ناقض، هشيارانه و همچون
