بازپرسى نكتهسنج، مىپرسد كه وى از كجا به توبه طلحه و زبير پى برده است؛ زيرا: «چون غبار مصاف بنشست هر دو را كشته يافتند»؟ ۱
همچنين مدّعى نوشته بود: «عمر چند ضيعت و ديه به طعمه على كرده بود». ناقض پاسخ مىدهد كه: «هر عالمى كه داند كه عُمَر به فدك ملكى با فاطمه محمّد چندان منازعت كند، داند كه ديه و ضيعت به على ندهد و آن قصّه معروف است كه فدكِ دختر مصطفى باز گرفتند. پس چگونه زيادت آن كار چيزى به على دهند؟». ۲
مدّعى بر شيعيان خرده مىگيرد كه اشعار «شاعران بداعتقادِ مفسدِ بىنماز خمار» ۳ را كه در مناقب سروده شده است، با لذّت در مجالس خود نقل و تكرار مىكنند. ناقض پاسخ مىدهد كه آگاهى از احوال دل، تنها در قدرت خداوند است و بس و دوم آن كه مدّعى كه حتّى پيامبران را معصوم نمىداند و آنان را به گناه منسوب مىكند، چگونه چنين توقعى از شاعران شيعى دارد كه تافتهاى جدا بافته باشند؟! ۴
15. خردهگيرىهاى ريزبينانه
در مواردى، شاهد آن هستيم كه ناقض، در پى مچگيرى حريف است و با كمترين لغزش زبانى و قلمى، بر او مىتازد و به سبك همو، با وى گلاويز مىشود. برخى از اين اشكالات، بسيار جزيىاند و نام بردنشان چندان مفيد نيست؛ امّا براى آشنايى با شيوه جدلى ناقض و فهم بهتر فضاى آن روزگار، موارد زير آورده مىشود.
مدّعى، پس از نام بردن از خداى متعال، كتاب خود را به خطبهاى عربى آراسته است و ناقض بر او خرده مىگيرد كه: «اين مايه از عرف معلوم نكرده كه كتاب پارسى را خطبه به تازى معهود و معتاد نباشد». ۵
همچنين مدّعى در آغاز كتاب و هنگام درود بر پيشوايان دين، امام على عليه السلام را «قاتل
