«اگر اميرى كدخدايى داشتى رافضى، بسى رشوت به دانشمندان سنّى دادى تا ترك را گفتندى: او رافضى نيست، سنّى يا حنفى است. اكنون كدخدايان همه تركان و حاجب و دربان و مطبخى و فرّاش بيشتر رافضىاند و بر مذهب رفض مسئله مىگويند و شادى مىكنند بىبيمى و بىتقيهاى».
ناقض، اين اعتراف ضمنى را فرصتى براى حمله مىشمارد و از استمرار خيانت و رشوهخوارى در ميان برخى از عالمان اهل سنّت سخن به ميان مىآورد و مىگويد: « ما پنداشتيم كه دانشمندان مجبّره اكنون است كه نامعتمدند و فتوا بهدروغ كنند و رشوت ستانند. پس به قول اين مجبّر معلوم شد كه هميشه اين سيرت داشتهاند و از سلف به خلف رسيده است. مبارك باد و تا باد چنين باد كه همه دشمنان على مرتضى،خائن و نامعتمد و حرامخواره و دروغزن باشند!». ۱
آن گاه بر اين اعتراف، سه نتيجه بار مىكند: نخست آن كه آنان رشوه مىگرفتهاند، حال آن كه رسول خدا رشوهدهنده و رشوهگيرنده را لعنت كرده است. دوم آن كه وى به دروغگويى عالمان مقبول خود «گواهى داده است كه رافضى را سنّى خوانند و بر تركانِ مسلمانان تلبيس كنند و حق بازپوشند و باطل ظاهر گردانند براى سيم دنيا». سوم، آن كه به خيانتكارى آنان در امانت و بىاعتبارىشان اعتراف كرده است. از اين منظر، كسانى كه براى امور دنيوى حاضر به شهادت دروغ هستند، چگونه مىتوان در امور دينى بر آنان اعتماد ورزيد؟ «لا إيمان لمن لا أمانه له». ۲
ب. ملاحظاتى در باب اين كتاب
كتاب حاضر، سخت جدلى است با آميزهاى از نگرش كلامى و استدلالى، و همان گونه كه نويسنده گفته است، مانند ديگر كتابهايش نيست و نبايد انتظار آن دقتها را از آن داشت. در واقع، در موارد متعدّدى، هدف اين كتاب، «اسكات» يا «افحام» خصم
