ب. جواب حلی: در پاسخ به ادعای اول ایشان باید گفت که:
اولاً، تعریف دقیقی از اصحاب خاص ارائه نشده است. آیا مقصود از آنها اصحاب اجماع^۱ است؟ و منظور کسانی هستند که از سوی ائمه علیهم السلام در زمان‏‏های مختلف
مورد تایید قرار گرفته‌اند؟ و یا منظور افرادی هستند که بیشترین حدیث را از آن بزرگواران نقل کرده‌اند؟
ثانیاً، گر چه این گروه از اصحاب، اجمالاً با روایات و مشرب فقهی ائمه علیهم السلام آشنا بوده‌اند، اما این نکته به صورت کلی پذیرفته شده نیست؛ زیرا در کتب روایی ‏‏به بسیاری از احادیث تقیه‏‏ای و یا محمول بر تقیه برخورد می‏‏کنیم که در بین روایان آنها ‏‏افرادی چون محمد بن مسلم، ابو بصیر، ابن ابی عمیر و... به چشم می‏‏خورد که اینان از اصحاب اجماع شمرده شده‌اند؛ به عنوان مثال، راوی روایاتی چون هفده و یا هیجده روز بودن ایام نفاس و نیز تردد آن تا پنجاه روز^۲ و نیز روایات مسح دو دست از مرفق تا سر انگشتان در تیمم،^۳ محمد بن مسلم است و نیز روایت آمین گفتن پس از سوره حمد^۴ از جمیل نقل شده است، که نام هر دو نفر در بین اصحاب اجماع ذکر شده است، و با اندکی تأمل روشن می‏‏شود که ظاهر این روایات به گونه‏‏ای است که از عدم اطلاع راوی از تقیه‏‏ای بودن آن حکایت دارد.
اما ادعای دوم مرحوم صاحب جواهر _ که اصحاب و نویسندگان کتاب، بر فرض شناخت روایات تقیه‌ای، کتب خود را از آنها ‏‏تصفیه کرده‌اند _ نیز قابل تأمل است؛ زیرا در بحث تدوین کتب حدیثی آمده که اصحاب ائمه علیهم السلام احادیث آن بزرگواران را _ که یا خود شنیده بودند و یا به یک واسطه، به دست آورده بودند _ در کتبی که «اصل» نامیده می‏‏شد،