جمع آوری می‏‏کردند و از قرن چهارم قمری به بعد، احادیث همین کتب، توسط اندیشمندان بزرگ شیعی به کتب اربعه و غیر آن منتقل گردید. جالب این که روایات تقیه‏‏ای در این کتب بسیار یافت می‏‏شود.
اگر نگاهی گذرا به کتب معتبر روایی ‏‏شیعه، به خصوص تهذیب الاحکام^۱ و الاستبصار^۲ بشود، احادیث تقیه‏‏ای در آنها بسیار است. با توجه به این موارد می‏‏توان چنین گفت که این کتب از اخبار تقیه‏‏ای پالایش نشده‌اند.
و اما ادعای سوم ایشان، مبنی بر این که اگر معدود روایات تقیه‏‏ای در کتب آمده، دلیل خاصی داشته و دارای شواهد آشکار است، نیز قابل تأمل است. نگاهی کوتاه به کتبی چون تهذیب الاحکام، الاستبصار و وسائل الشیعه و روایاتی که در آنها چاره‏‏ای دیگر جز حمل بر تقیه وجود ندارد، ما را به این امر می‏‏رساند که این روایات، شاهدی بر حمل بر تقیه ندارند. واقعیت این است که وجود این دسته روایات، در کتب احادیث به خاطر عدم شناخته شدن وجه صدور آنها ‏‏بوده است.
همچنین، این نظریه در دوران معاصر مورد توجه یکی از فقها^۳ قرار گرفته است و به تفصیل آن را مطرح و تأیید نموده‌اند. به خاطر اهمیت این بحث و مطالب ذکر شده توسط ایشان، نظریات ایشان را به تفصیل آورده و به مباحثی در ذیل آن اشاره می‏‏کنیم. ایشان چنین می‏‏فرماید:
از آن جا که روایاتی که به عنوان تقیه صادر شده، بدون تردید در بین اخبار بوده‌اند، بنا بر این _ ظاهراً _ مراد مرحوم شیخ مفید و محقق حلی این است که چون روایاتی که از باب تقیه صادر شده‌اند، نزد اصحاب و محدثان بزرگوار واضح و روشن بوده، آنها ‏‏را در کتب