گفتند: ابن عباس است و از دومی ‌پرسید، گفتند: ابن عمر است و از شخص سوم که پرسید، گفتند: وی، حسن بن علی بن ابی طالب است¹
طرفه آن که بر طبق نقل علامه مجلسی در بحارالانوار و كشف الغمة، این شخص تفسیر امام را از شاهد و مشهود، بر دیگر تفسیرها _ که از عبدالله بن عباس و عبدالله بن عمر شنیده بود _ ترجیح داده و آن را پسندیده بود² شاید دلیل این پذیرش، استدلال قوی امام به دو آیه شریفه بوده است.
نیز روایت شده که یكی از كنیزان آن حضرت، شاخه گلی به امام حسن علیه السلام اهدا كرد. حضرت، كنیز را آزاد نمود. یكی از حاضران به امام عرض كرد: به راستی به خاطر یک شاخه گل بی ارزش، كنیز را آزاد كردی؟ آن حضرت در پاسخ فرمود:
قرآن ما را چنین تربیت كرده، آن جا كه می‌فرماید:
وَ إِذَا حُیِّیْتُم بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّواْ بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا³هنگامی ‌كه كسی به شما تحیّت گوید، پاسخ او را به طور بهتر یا همان گونه بدهید.
از این رو،‏‏ پاسخ بهتر همان آزاد كردن اوست⁴.
امام حسین علیه السلام عصر تاسوعا، برادرش حضرت عباس علیه السلام را در كربلا نزد دشمن فرستاد تا به آنها چنین پیام دهد:
امشب را به ما مهلت دهید؛ زیرا: «هو یعلم إنی أحب الصلاة له و تلاوة كتابه؛ خداوند می‌داند و گواه است كه من نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم». امشب را به خاطر انجام نماز و تلاوت قرآن به ما مهلت دهید⁵.
امام صادق علیه السلام نیز به گونه‌ای آیات قرآن را در نماز تلاوت می‌كرد كه از خود بی خود شده، به اوج قله معنویت صعود می‌كرد. روزی یكی از حاضران از او پرسید: این چه حالی بود كه به شما دست داد؟ فرمود:
پیوسته آیات قرآن را تكرار كردم تا این كه به حالتی رسیدم كه گویی آن آیات را