در آن «عَنْ رَجُلٍ » گفته، يا از «بعض أصحابنا»، يا … از «ابى عبداللّه السّيارى» يا از … و يا از «محمّد بن علىّ أبوسمينة» روايت كرده، ابن وليد، همه اين روايات را استثنا كرده و مردود دانسته است … و ابوجعفر ابن بابويه [صدوق] نيز از روش شيخ و استادش ابن وليد پيروى نموده [و اين روايات را ضعيف دانسته و نپذيرفته] است. ^۱
نويسنده محترم مقاله، در جمله بعد گويد: ولى در عين حال، شيخ در استبصار، بعد از ذكر كتاب نوادر مى گويد:« من طبق آن عمل نمى كنم و فتوا نمى دهم؛ چراكه ضعيف است».
عرض مى كنم: بنابر آنچه گذشت، در اينجا نيز عبارت: «ولى در عين حال» زائد است و غيرمربوط. علاوه بر آن، در نقل مطلب هم اندكى بى دقّتى شده است. زيرا شيخ طوسى(ره) در استبصار گويد:
امّا آنچه را كه محمّد بن احمد بن يحيى از احمد بن محمّد سيّارى روايت كرده: … اين، خبرى ضعيف است و راوى اش سيّارى است؛ و ابوجعفر بن بابويه ـ رحمه اللّه ـ در فهرست خود، آنجا كه كتاب النوادر را ياد كرده، گويد: «آنچه را كه سيّارى روايت كرده، از آن استثنا مى كنم»؛ و گويد: «به خاطر ضعفش، نه به آن عمل مى كنم و نه بر مبناى آن فتوا مى دهم». ^۲