پرفسور عطار در ادامه بیانات طولانی خود ابراز داشت:
در دیدارهایم با محققان ایرانی نکاتی برایم جالب بود. البته در ایران یک مطلب توجه مرا به خود جلب کرد. برداشتی برایم از برخوردهای محققان ایرانی حاصل شده که شاید برداشت درستی نباشد و آن این که من پژوهشگران در حوزه فلسفه و کلام را فاقد تعصبات تند مذهبی دیدم و ملاحظه کردم که تنها به روشهای علمی پایبند هستند و این نکته بسیار امیدوار کننده بود و این همان جامه عمل پوشیدن به «انما المؤمنون اخوه» است. البته برداشت من از پژوهشگران در دیگر حوزههای علوم اسلامی این بود که تعصبات مذهبی در شیوه پژوهش همچنان وجود دارد. در حالی که مسلمانان در قرن ۲۱ نباید تعصبات خود را در علم دخالت دهند.
رفت و آمدهایی که بین اساتید دو کشور اتفاق میافتد میتواند در آینده الگوی مناسبی را از اسلام برای جهان اسلام به ارمغان بیاورد و تابلویی از «اسلام ترکیهای _ ایرانی» را به جهان اسلام نشان دهیم و بگوییم اسلام مسالمت آمیز میتواند در جهان به این شیوه وجود داشته باشد.
بخش پایانی سخنان پرفسور عطار به ماجرای سوریه اختصاص داشت و در بیانی طولانی به محکومیت نظام بشار اسد پرداخت و گفت:
در بحث سوریه ما انتظار داریم که علمای اسلام در ایران ساکت نباشند. وقتی در ایران پیش از انقلاب خون مردم به ناحق میریخت، ما طرفدار مردم بودیم و نمیگفتیم شیعه هستند و سکوت نکردیم. البته من به برخورد سیاسیون و دولتها کار ندارم. آنها هر گونه میخواهند، تصمیم بگیرند، ولی علما باید طرفدار مظلوم باشند.
چند تن از اساتید دانشگاه قرآن و حدیث قصد پاسخگویی به وی را داشتند که این مهم توسط دکتر صادقی ریاست دانشگاه مُحَقّق شد. وی با محکوم کردن هر گونه ظلم در هر کجای جهان و همچنین ناپسند دانستن خشونت بیان داشت که اگر در کشور ترکیه گروهی با تحریک و حمایت دشمنان خارجی شما قصد براندازی نظام را داشته باشند، آیا شما در مقابل شورش آنان سکوت میکنید؟
خانم دکتر اَینُور اُورال اَر _ که با پوشش اسلامی در جلسه حاضر شده بود _ با استقبال گرم از خانم دکتر نفیسی سعی کرد تا با مذاکراتش با فعالیتهای علمی ایشان در ایران آشنا شود.
یكی از اساتید دانشگاه قرآن و حدیث، ضمن اشاره به تحقیقات و پایان نامههای ارزشمند پژوهشگران ترکیهای، یکی از مهمترین مشکلات در این حوزه را عدم ترجمه پژوهشها به زبان عربی دانست و بیان کرد تنها عناوین برخی از این پژوهشها به فارسی و یا عربی ترجمه شده است و این عدم توجه سبب شده که این تلاشها تنها در ترکیه محصور شود و به پیشرفت دانش در جهان اسلام کمک چندانی نکند.
