3. علامه در بیشتر موارد، تعامل سیاق با روایات ناظر به نسخ، مضمونِ این روایات را ردّ می‌كند و به آسانی قولِ نسخِ آیات را نمی‌پذیرد.
۴. علّامه طباطبایی در نقد و بررسی روایات ناظر بر مكی و مدنی بودن آیات، به مبنای خود پایبند مانده است؛ یعنی معیار هجرت را مبنای اصلی در این گونه روایات می‌داند و حتی در برخی موارد قولِ برخی از مفسران را _ كه معتقدند معیار در آیات مكی و مدنی، خصوصیات درونی آیات ^۱ است _ نقد می‌نماید.
۵. علامه طباطبایی یكی از راه‌‏های حلِّ تعارض میان اخبار وارده را بهره‌گیری از سیاق می‌داند كه به نظر می‌رسد این قاعده كمتر مورد توجه و استناد مفسران تفسیر اثری قرار گرفته است.
۶. علامه شرایط تحقق سیاق در آیات را _ كه عبارت از پیوستگی و تتابع در نزول و وحدت موضوعی است _ كاملاً مورد توجه قرار داده است و ضمنِ بررسی تحقّق و یا عدم تحقق این شرایط در آیات مورد نظر، زوایای مربوط به آن را مورد ارزیابی قرار می‌دهد؛ مانند آیه تطهیر و إكمال كه تفصیل آن از نظر گذشت.
7. علامه در مسیر بررسی روایات از هر گونه تعصب به دور بوده است؛ به‌گونه‏ای كه حتی در مواردی روایاتِ اهل سنت را _ كه با سیاق آیات تطابق دارد _ بر روایاتِ شیعی ترجیح می‌دهد كه این آزاداندیشی علامه مورد تحسین است.
8. از نكات بسیار برجسته‏ای كه در مسیر این پژوهش آشكار گردید، این است كه علامه طباطبایی به شیوه‏ای روشن در سراسر المیزان سعی دارد انواع شبهاتِ اعتقادی، به ویژه شبهات مربوط به ولایت را _ كه از طریقِ روایات وارد شده _ در تعامل با سیاق پاسخ دهد.