چون ابن‌ملجم، على علیه السلام را ضربت زد، ابن اثیر کندى را که پزشک بود، بر بالین على فرا خواندند و...^۱
هم‌چنین شیخ‌عباس قمی در کتاب منتهی‌الآمال به نقل از ابوفرج اصفهانی آورده است:
به جهت معالجه زخم امیرالمؤمنین علیه السلام ، اطبای کوفه را جمع کردند، و عالم‏تر آنان در عمل جرّاحى شخصى بود که او را اثیر بن عمرو^۲مى‏گفتند.^۳
و س‍پس به تشریح اقدامات طبیب در جراحی حضرت می‌پردازد.
بر اساس مطالب بیان‌شده روشن می‌شود که حضرت علی علیه السلام ، با این‌که امام حسن و امام حسین علیهما السلام در کنارشان بودند، باز خود را تحت درمان طبیب قرار داد‌ند. بنابراین، سیره علوی نیز لزوم استفاده از روش‌های درمانی دینی یا توصیه‌شده از جانب معصومان علیهم السلام را نشان نمی‌دهد، چراکه اگر چنین الزامی وجود داشت، هیچ‌گاه با حضور دو معصوم بر بالین ایشان، روا نبود از طبیب دیگری(که حتی بنا بر برخی اقوال مسلمان نبوده) استفاده شود.

سایر معصومان علیهم السلام

در سیره امام حسن‌مجتبی علیه السلام نیز از معاینه ایشان به‌دست پزشک گزارش شده است. برای نمونه، در کتاب زندگانی حسن بن علی علیهما السلام در ذکر وقایع منجر به شهادت ایشان، چنین آمده:
در این وقت پزشکى براى امام آوردند و پزشک به معاینه پرداخت و پس از تشخیص حال امام از حیات حضرتش ناامید شد و به‌خاندانش گفت: سم، امعاء او را از هم گسیخته است.^۴
این معاینه نیز در حضور امام حسین علیه السلام صورت گرفت.