بخش معتنابهی از روایات پزشکی، باعث می‌شود از نظر علم رجال و اصول فقه، اعتبار این احادیث به طور جدی مورد اشکال باشد. این سخن به معنای جعلی‌بودن همه این روایات نیست، بلکه سخن بر سر این است که به صرف نقل حدیثی از معصوم و یا منتسب کردن کتابی به ایشان، نباید بدون دقت و توجه، قاطعانه گفت که نظر معصومان علیهم السلام این گونه بوده است و آن‌گاه بر اساس آن به طبابت بپردازیم. نگارنده، این نوع طبابت را، «طبابت راویان» نامیده است.^۱
این احتمال نیز قابل تصور است که اصل خبری از معصوم صادر شده باشد، ولی در طول زمان تحریف شده باشد؛ برای مثال، آیة‌الله حسینی طهرانی رحمة الله علیه به نقلِ نقدِ علامه‌طباطبایی رحمة الله علیه به بخش‌هایی از حدیث «إهلِیلَجَه»^۲ می‌پردازد، که علامه برخی از مطالب مطرح‌شده در حدیث را مخالف امور واضح امروزی می‌داند و در پایان این گونه نتیجه‌گیری می‌کند:
آنچه را که من گمان دارم _ والله أعلم _ اصل خبر از آن اخبارى است که از حضرت امام صادق علیه السلام صادر شده است، ولیکن از تصرفِ تصرف‌کنندگان محفوظ نمانده است. در آن زیادت‌هایى و نقیصه‏هایى را اعمال نموده‏اند که آن را از استقامت اصلى خود خارج کرده است. و شاهد بر این نظریه، نسخه‏هاى مختلفه عجیبه‏اى است که مصنف، آن‌ها را نقل مى‏نماید.^۳
علاوه بر بخش‌هایی از حدیث اهلیلجه، روایات منسوب دیگری نیز وجود دارد که بطلان متن آن‌ها امروزه ثابت شده است، برای مثال، می‌توان به حدیث ذباب^۴ ، شفابخشی بادمجان^۵ و تعیین و تشخیص جنسیت جنین^۶ اشاره کرد.