پزشکی کنید، کوس و اسکندریه)، طب مکتب پزشکی سریانی(طب حران، اورفا، ادسا، رها، ...) طب ایرانی (طب آریایی، طب اقوام ایرانی، مکتب پزشکی جندی‌شاپور)، طب هندی، طب عربی، طب ملل مختلف دور و نزدیک و تجارب، نوآوری‌ها و کشفیات دانشمندان سرزمین‌های اسلامی به‌ویژه سرزمین ایران بزرگ است که در سایه قوانین، احکام و رهنمودهای پزشکی اسلام، تغییر و تکامل یافته است.¹
پس شایسته است برای تفکیک این روش درمانی سنتی از طب برآمده از منابع دینی، آن را طب دوران تمدن اسلامی یا طب سنتی یا طب ایرانی یا حتی طب نیاکان و یا هر اسم دیگری غیر از طب اسلامی بنامیم؛² هم‌چنین مخاطبان خود را متوجه تمایز آن با طب برآمده از نصوص دینی بگردانیم، تا شائبه سوءاستفاده از اعتقادات مسلمانان برای افزایش زمینه پذیرش این طب در میان مسلمانان، به‌وجود نیاید و نظریات دانشمندان مسلمان، که براساس مزاج‏های چهارگانه یونانیان و رومیان پایه‏ریزی شده است، بی‌جهت با اسلام عزیز گره نخورد و رنگ تقدس به خود نگیرد.
بنابراین، به هیچ وجه نباید گزاره‌های طب سنتی را قدسی کرد و این روش درمانی نیز باید مانند سایر روش‌های پزشکی، آزمایش و تجربه شود³ ؛ اگر توانست در رقابت با سایر سبک‌های درمانی موفق باشد، آن ‌را تا زمانی که روش بهتری نسبت به آن وجود ندارد، می‌پذیریم و اگر نتوانست در این رقابت پیروز میدان باشد، طبیعی است که باید طب جدید جای‌گزین آن گردد؛ در واقع نباید درباره آن جمودی به‌کار برد و بی‌جهت بر آن اصرار ورزیده و بگوییم ما از طب نوین بی‌نیازیم، چون طب نیاکان ما بهترین روش درمانی است! حتی می‌توان گفت، در بررسی گزاره‌های طب سنتی، شدت احتیاط لازم در بررسی گزاره‌های پزشکی منسوب به معصومان علیهم السلام نیز نیاز نیست.