«فتح البارى» ^۱
نوشته احمد بن على بن حجر عسقلانى (773ـ852ق) و «عمدة القارى» نوشته بدرالدين ابومحمّد محمود بن احمد عينى (725ـ855ق) درنظر گرفته شده است.
در «مصطلح الحديث»، اصطلاحات و تعريفات علم درايه مورد بررسى قرار مى گيرد؛ انواع حديث و شرائط قبول خبر و موازين جرح و تعديل راويان تحقيق مى شود و اصول اوليه و موضوعه علم حديث شناسانده مى شوند.
كتابهاى اصلى اين موضوع «تدريب الراوي» و «الباعث الحثيث» مى باشند. كتاب نخست، شرح سيوطى (849 ـ 911ق) بر كتاب «تقريب الإرشاد» نوشته نواوى و كتاب دوم، شرح تعليق گونه احمد محمّد شاكر (محقق مشهور و معاصر مصرى) بر كتاب «اختصار علوم الحديث» نوشته ابن كثير (700ـ744ق) است.
در دوره عالى، كتاب «الكفاية» نوشته ابوبكر احمد بن على بن ثابت (مشهور به خطيب بغدادى و صاحب كتاب بزرگ تاريخ بغداد) تدريس مى شود. اين كتاب، چند تحقيق متفاوت دارد كه يكى از آنها، كار دكتر احمد عمر هاشم رئيس فعلى دانشگاه الازهر است. ايشان در علوم حديث، دكترى دارد و كار مشهور ديگرش تحقيق تدريب الراوى است.
در زمينه سوم ـ رجال ـ، دانشجو قواعد اصلى علم رجال را و سپس كتابهاى مرجع در علم رجال و روش مراجعه به آنها را فرا مى گيرد. در اين ميان، «ميزان الاعتدال» نوشته ابوعبدالله محمّد بن محمّد بن احمد ذهبى (673ـ 748ق) جايگاه ويژه اى دارد.