معصوم علیهم السلام تن داده و سخن آن‌ها را که هم‌چون سخن پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله برگرفته از وحی است،¹ به گوش جان سپرد، تا شاید با تعقل و تفکر در سخن سراسر نور پیشوایان مکتب حقّه تشّیع و به فضل و لطف خالقِ حق، پای عقل و فکر، به شهر علم پیامبر صلی الله علیه وآله باز شده و حقیقت آشکار شود.
گفتنی است، در عصر غیبت امام‌عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف ، برای رسیدن به دیدگاه پیشوایان معصوم علیهم السلام و تن‌دادن به داوری آنان، دست‌کم باید دو گام مهم برداشته شود؛
اول: پیش از شکل‌گیری نفس به سبب نفوذ آموزه‌های بشری و غیروحیانی، به نصوص وحیانی روی آورده شود؛ زیرا بعد از آن اگر آموزه‌های وحیانی با آن‌چه در نفس شکل گرفته تناسب نداشته باشد، ممکن است محکوم به توجیه وتأویل نادرست،² و یا حتی محکوم به انکار شود.³
دوم: تعقل و تدبر باید در روایاتی باشد که هم از حیث سند، معتبر بوده و هم از حیث دلالت، روشن و متواتر بوده و از متشابهات نباشند.
شایان ذکر است، اگرچه برای «حدوث» و «قدم»، تقسیمات و تعاریف به صورت ابداعی مطرح شده است،⁴ اما به ‌نظر می‌رسد لبّ مطلب و محلّ نزاع، همان است که در کتاب منطق، فلسفه، کلّیات علوم اسلامی، با زبانی ساده بیان شده است:
«حادث» در عُرف و لغت به معنای «نو» و «قدیم» به ‌معنای «کهنه» است؛ ولی حادث و قدیم، در اصطلاح فلسفه و کلام، با آن‌چه در عرف عام وجود دارد فرق می‌کند. فلاسفه هم که درباره حادث و قدیم بحث می‌کنند؛ می‌خواهند ببینند