به نظر می‌رسد که این روایت شریف، نویدبخش چند الهام است، از جمله:
الهام اول: اعتقاد به ازلیت ماسوی، مساوی با انکار خالق و تدبیرکننده اشیاست. هم‌چنین با انکار همه فرستادگان و پیامبران الهی و به تبع آن، انکار گفتارشان و آن‌چه از آن خبر داده‌اند، برابر است؛ این در حالی است که فیلسوف معاصر، به همه فلاسفه نسبت می‌دهد که معتقدند: «قِدَم عالَم، لازمه وجود خداست»! ^۱
حال جای این پرسش است که: با توجه به این‌که امامان معصوم علیهم السلام ازلیت اشیا را نافی «توحید» و نافی«خالقیت، ازلیت و اوّلیت حقیقی» الله‌تعالی می‌دانند، در تعارض کلام وحیانی و آموزه‌های بشری، کدام را باید مقدم شمرد؟! آیا به قول شیخ‌اعظم،^۲ آن‌چه را که برهان پنداشته و مستمسک قِدَم ماسوی شده است، در مقابل این همه نصوص، که در حدوث زمانی ماسوی _ و وجودش بعد از عدم _ صراحت دارند، شبهه در مقابل بدیهی نیست؟! واقعاً چه پاسخی به پیامبراکرم صلی الله علیه وآله می‌توان داد، اگر بپرسند:
وَ أَنْتُمْ فَمَا الَّذِی‏ دَعَاکُمْ‏ إِلَی الْقَوْلِ بِأَنَّ الْأَشْیَاءَ لَا بَدْوَ لَهَا وَ هِیَ دَائِمَةٌ لَمْ تَزَلْ وَ لَا تَزَال‏... أَ‌قُلْتُمْ إِنَّ الْعَالَمَ قَدِیمٌ غَیْرُمُحْدَثٍ وَ أَنْتُمْ عَارِفُونَ بِمَعْنَی مَا أَقْرَرْتُمْ بِهِ وَ بِمَعْنَی مَا جَحَدْتُمُوهُ؟!^۳
البته شاید گفته شود، بنا بر اندیشه‌های عقلی محض به قِدَم عالم رسیدیم، که در این صورت جای این پرسش است که مگر امام باقر علیه السلام نفرمود:
ما اگر بر اساس نظر و اندیشه خود سخن می‌گفتیم، مانند کسانی که قبل از ما گمراه شدند گمراه می‌شدیم، لکن سخن ما بر اساس بیان روشنی است که پروردگارمان برای پیامبر خود بیان داشته و آن حضرت [نیز] آن را برای ما بیان فرموده‌اند.^۴
شاید هم گفته شود، با توجه به نصوص وحیانی، حدوث عالم نفی‌شده، که باز هم جای این پرسش است که: کدام نصوص؟ اگر محکماتِ نصوص مدّ نظر است که مثبِت حدوث زمانی ماسوی است، نه نافی آن، و اگر ظواهر متشابهاتی چون: «یا