قدیم‌الاحسان»، «یا قدیم الفضل»، «من نور عظمته»، «کشعاع الشمس من الشمس»^۱ و... مدنظر است، که مگر نه این است که متشابهات را باید به محکمات ارجاع داد؟!
الهام دوم: اعتقاد به ازلیت ماسوی، بدعتی است که پیش‌زمینه آن عقل‌گرایی محض (آرا) و تبعیت از ذوق‌ها و امیال درونی (استحسانات) است، و امامان معصوم علیهم السلام نیز به شدت از آن نهی فرمودند؛ چنان‌چه یونس بن‌عبدالرحمان گوید: به امام‌کاظم علیه السلام عرض کردم: «توحید الهی را چگونه بیابم؟» فرمودند:
در علم توحید و خداشناسی بدعت‌گذار مباش. هر کس بر اساس نظر خویش بنگرد، هلاک خواهد شد، هر کس اهل‌بیت پیامبرش را واگذارد، گمراه خواهد شد و هر کس کتاب خدا و گفتار رسولش را وانهد، کافر خواهد شد.^۲
شبهه اول: اگر افعالی مانند «ماضی» و «مضارع»، در خصوص الله تعالی _ که به حسب ذات، مافوق زمان و مکان بوده و زمانی نیست _ به کار روند، دلالت زمانی خود را از دست داده، تنها بر دوام (وجود) و ثبوت دلالت دارند. نتیجه آن که عبارت‌هایی چون: «کان الله و لا شیء غیره» و «کان الله و لا شیء معه» ^۳ ، نظیر «کان الله علیما حکیما» می‌باشند. ^۴
پاسخ: به نظر می‌رسد که با در نظر گرفتن سه نکته، جایی برای این شبهه باقی نماند:
1. امیرالمؤمنین علیه السلام در خطبه «وسیله»، «کان» را در عبارت‌هایی نظیر: «کان و لا شیء غیره»، این‌گونه تفسیر فرمودند:
إِنْ قِیلَ کَانَ فَعَلَی تَأْوِیلِ أَزَلِیَّةِ الْوُجُودِ وَ إِنْ قِیلَ «لَمْ یَزَلْ» فَعَلَی تَأْوِیلِ‏ نَفْیِ‏ الْعَدَم‏؛^۵اگر گفته شود که «بوده»، به این معناست که وجودش ازلی است _ نه «کون» زمانی ملازم با حدوث _ و اگر گفته شود که «همیشه هست» به این معناست که نیستی در او راه ندارد] بنابراین، «کان» به ازل اشاره دارد[.
2. به نظر می‌رسد، اگر «کان» در «کان‌الله علیماً حکیما» دلالت بر ثبوت و استمرار