مشایخ _ در مقام جمع‌آوری روایات صادره از معصوم علیه السلام بوده است و شیخ صدوق نیز در مقدمه کتاب الفقیه، کتاب المحاسن را در زمره کتاب‌هایی شمرده که مرجَع و معتمَد اصحاب بوده است.^۱
2. توثیق روات دیگر چه تلویحاً (با عبارت «رحمه الله»_ که بنا بر تحقیق، «ترحم» و «ترضّی» شیخ‌صدوق دلالت بر وثاقت راوی می‌کند_ مانند محمدبن‌علی ماجیلویه) و چه تصریحاً (مانند محمدبن‌ابی‌القاسم، احمدبن‌ابی‌عبدالله البرقی و احمدبن النضر الخزاز).
3. نقل 1868روایتِ «محمدبن‌خالدالبرقی» توسط فرزندش که 50/64 درصد مجموع روایت «محمد بن خالد» و 81/22 درصد مجموع روایت «احمد بن محمد بن خالد» را تشکیل می‌دهد و167روایتِ «عمروبن‌شمر» توسط احمدبن‌النضرالخزاز، که 09/44 درصد مجموع روایت «عمروبن‌شمر» و 23/75 درصد مجموع روایت «احمد بن النضر الخزاز» را تشکیل می دهد.
گفتنی است که شیخ‌طوسی، محمدبن‌خالدالبرقی را توثیق نموده^۲ و نقل 86/26 درصد روایاتش (772 روایت) توسط احمدبن‌محمدبن‌عیسی‌الاشعری، که توثیق خاص دارد،^۳ می‌تواند قرینه خوبی بر داوریِ شیخ طوسی باشد.
بنابراین در پرتو این قرائن، نمایان شدن مُهر اعتبار روایت مذکور، ممکن خواهد بود.
شبهه سوم: در روایات فراوانی بیان شده است که الله‌تعالی، پیامبراکرم صلی الله علیه وآله ، حضرت‌زهرا علیها السلام ، امامان معصوم علیهم السلام و حتی مؤمنان را از نور عظمتش خلق کرده است،^۴ و حتی پیامبراکرم صلی الله علیه وآله به صراحت می‌فرمایند:«یَفْصِلُ‏ نُورُنَا مِنْ نُورِ رَبِّنَا کَشُعَاعِ الشَّمْسِ مِنَ الشَّمْسِ»؛^۵ همان‌گونه که نور خورشید از خورشید جدا می‌شود، نور ما نیز از نور پروردگارمان جدا می‌شود. با توجه به این‌که حق تعالی، قدیم ازلی است، پس باید این