1.. صحیح البخاری، ج۱، ص۲۸؛ صحیح مسلم، ج۷، ص۶۳؛ سنن الکبری، ج۳، ص۴۲۷؛ صحیح ابن حبان، ج۱، ص۱۷۶؛ صحیح مسلم بشرح النووی، ج۱۵، ص۴۶؛ تغلیق التعلیق، ج۲، ص۸۳؛ عمدة القاری، ج۲، ص۷۶؛ منیة المرید، ص۱۰۲؛ کنز العمال، ج۱، ص۱۷۷؛ المجموع شرح المهذّب، ج۱، ص۱۸.

2.. الجامع الصحیح، ج۸، ص۲۴؛ الادب المفرد، ص۷۵- ۷۶؛ الضعفاء الکبیر، ج۴، ص۳۶۶؛ تاریخ مدینه دمشق، ج۴، ص۹۱؛ کنز العمال، ج۳، ص۶۱۵؛ المعجم الکبیر، ج۱۹، ص۱۸۹.

3.. تاریخ مدینه منوره، ج۲، ص۶۳۸؛ تاریخ بغداد او مدینة السلام، ج۱۴، ص۱۴؛ کنز العمال، ج۱۱، ص۴۲۳ و ج۱۱ص۴۴۵.

4.. الضعفاء الکبیر، ج۲، ص۹؛ طبقات المحدثین باصبهان والواردین علیها، ج۴، ص۲۹۴؛ تاریخ جرجان، ص۳۹۵؛ تاریخ مدینه دمشق، ج۵۶، ص۳۰۲ و ۳۰۳؛ الموضوعات، ج۱، ص۲۷۲؛ الکشف الحثیث عمن رمی بوضع الحدیث، ص۱۰۵؛ الجامع الصغیر فی احادیث البشیر النذیر ج۱، ص۴۸۷؛ در منابع زیر «بعثت مبلغا و لم یبعثنی متعنتا » نقل شده است: الکشاف عن حقائق التنزیل و عیون الاقاویل، ج۳، ص۲۵۸؛ تخریج الاحادیث و الاثار، ج۳، ص۱۰۵؛ کنز العمال، ج۱۱، ص۴۲۶؛ سنن الکبری، ج۷، ص۳۸؛ کشف الخفا و مزیل الالباس، ج۱، ص۲۱۱؛ و در تعداد دیگری از منابع «ان الله لم یبعث نبیا الا مبلّغا»آمده است: المصنف ج۱۱، ص۱۶۳؛ روایتی به این صورت در معجم الکبیر، ج۱۹، ص۱۸۹ نیز مطرح می‏شود «لم ابعث لعّانا بعثت داعیا ورحمة»:؛ و با این مضمون «بعثت داعیاً و رحمة»: در مجمع الزوائد، ج۵، ص۲۲۰؛ کنزالعمال، ج۶، ص۵۹؛ در الامالی (صدوق) «داعیاً الی الله»، ص۱۵۸؛ و در الامالی (طوسی)، ص۵۶۱ «داعیاً الی الحق»؛ در مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۷۸ «داعیاً الی جناته» عنوان شده است؛ و در منابع ذیل تکیه بر دعوت‌گر بودن در کنار موعظه حسنه عنوان می‏شود: «انما بعثنی ادعوا الی سبیله بالحکمة و الموعظة الحسنة»: الاحتجاج، ج۱، ص۱۰۰؛ کشف الغمة فی معرفة الائمة، ج۱، ص۱۸۵ - کنز العمال، ج۶، ص۵۹؛ مجمع الزوائد، ج۵، ص۲۲۰؛ معجم الکبیر، ج۲۲، ص۳۷۴.