بهشت در میان ناگواری‏ها و شکیبایی است. پس هر که در دنیا بر ناگواری‏ها صبر کند به بهشت رود و دوزخ در میان لذت‌ها و شهوت‌هاست. پس هر که هر لذت و شهوتی را که دلش خواهد، به خود رساند، به دوزخ در آید.^۱ إِنِّی لَأَصْبِرُ مِنْ غُلَامِی هَذَا وَ مِنْ أَهْلِی عَلی مَا هُوَ أَمَرُّ مِنَ الْحَنْظَلِ^۲إِنَّهُ مَنْ صَبَرَ نَالَ بِصَبْرِهِ دَرَجَةَ الصَّائِمِ الْقَائِمِ وَ دَرَجَةَ الشَّهِیدِ الَّذِی قَدْ ضَرَبَ بِسَیْفِهِ قُدَّامَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه وآله^۳؛^۴
من از این غلام خود و تنی چند از افراد خانواده‏ام ناروایی‌هایی می‏بینم که تلخ‌تر از حنظل است و بر آن صبر و بردباری می‏کنم‏. به راستی که هر کس (در برابر ناملایمات) صبر پیشه کند، با بردباری و شکیبایی خود قدر و منزلت روزه‌دار شب زنده‏دار، و شهیدی که در رکاب رسول خدا صلی الله علیه وآله شمشیر زده است به دست می‏آورد.^۵ إِنَّ أَحْمَدَ الْأُمُورِ عَاقِبَةُ الصَّبْرِ^۶؛^۷
همانا ستوده‌ترین امور عاقبت صبر است. الْزَمِ الصَّبْرَ فَإِنَّ الصَّبْرَ حُلْوُ الْعَاقِبَةِ مَیْمُونُ الْمَغَبَّةِ؛^۸
ملتزم بر صبر باش، همانا صبر دارای عاقبت شیرین و فرجام مبارک است.
همان طور که روشن است، در این روایات و بسیاری از روایات دیگر امور شیرین و خوشایند مربوط به پایان صبر، از قبیل: «رسیدن به بهشت»، «رهایی از جهنم»، «داشتن مقام روزه‌دار شب‌زنده‌دار»، «داشتن مقام شهید»، «احمد الامور (ستوده‌ترین چیزها)» و.... مورد توجه قرار گرفته‌اند؛ چه بسا یکی از دلایل این همه تأکید و توجه این است که ائمه هدی خواسته‌اند که افراد به پایان شیرین و خوشایند صبر توجه کنند تا بتوانند از این جنبه وارد شده و رفتار صبورانه نشان دهند. به بیان دیگر، روح این روایات توجه انسان را به سوی جنبه شیرین صبر سوق می‌دهد. به بیانی دیگر، این روایات کمک می‌کنند تا انسان بتواند از این