اعتبار صفتی از صفات.^۱ «حکیم سبزواری» در پانوشت اسفار در مقام ذکر تفاوت اسم، صفت و ذات اظهار می‏دارد که صفت، عبارت است از یک تعیّن وجودی، و اسم عبارت است از وجود همراه با آن تعیّن، و خود وجود با قطع نظر از تعیّن، عبارت از مسمی است.^۲ هم او در شرح الاسماء الحسنی تفاوت اسم با صفت در نزد عارفان را این گونه بیان می‏کند که ذات موجود با اعتبار هر یک از صفات در عرف عارفان اسم نامیده می‏شود، و نفس این محمول عقلی ]بدون ذات[ در نزد عارفان صفت نامیده می‏شود.^۳
این اصطلاح در جای جای مسفورات اهل عرفان نیز به چشم می‏خورد؛ از جمله: ابن عربی در الفتوحات المكیة اسمای الهی را عبارت از یک سلسله امور نسبی و اضافی دانسته و ادّعا می‏کند که اسمای الهی نسبت‏ها و اضافاتی به ذات هستند که به یک وجود واحد بر می‏ گردند.^۴ نیز در تفسیر ابن عربی، نوشته عبدالرزاق کاشانی آمده است که اسم عبارت از ذات با اعتبار صفتی از صفات است.^۵ همچنین قیصری در شرح فصوص الحكم اسم را عبارت از ذات با ملاحظه صفتی از صفات ذات دانسته است.^۶ تبیین و تعریف اصطلاحی اسم در موارد بسیاری از آثار علامه طباطبایی به چشم می‏خورد. به برخی از آنها اشاره می‏شود:
1. «الذات مأخوذاً بوصف من أوصافه».^۷
2. «الذات مأخوذة بصفة من صفاته و وجه من وجوهه».^۸
3. «ذات مأخوذة بوصف مّا».^۹
4. «لیس الاسم الّا الذات مأخوذاً ببعض أوصافه».^۱۰
و برای نمونه، اسم عالِم را _ که از اسمای الهی است _ به «الذات مأخوذة بوصف العلم»^۱۱ تبیین نموده‏اند.