ان اسم الله الأكبر ثلاثة و سبعون حرفاً فاحتجب الرب _ تبارك وتعالی _ منها بحرف، فمن ثم لا یعلم أحد ما فی نفسه _ عزّوجلّ _ . أعطی آدم اثنین و سبعین حرفاً، فتوارثها الأنبیاء حتی صار إلی عیسی علیه السلام، فذلك قول عیسی: «َعْلَمُ مَا فی نَفْسی»، یعنی اثنین و سبعین حرفاً من الاسم الأكبر. یقول: أنت علّمتنیها فأنت تعلمها «وَ لاَ أَعْلَمُ مَا فی نَفْسِكَ»، یقول: لأنك احتجبت بذلك الحرف فلا یعلم أحد ما فی نفسك.^۱
هـ. در روایاتی سخن از «اسم مستأثر» است و این که این اسم، همان «یک حرف» از 72 حرف اسم اعظم است که خداوند برای خود برگزیده است.^۲
و. در فرازهای بسیار از ادعیه، اسم مستأثر با این لفظ (مستأثر) و یا الفاظ دیگر به صورت‌های مختلف تبیین شده است.^۳
ز. در روایت منقول از امام صادق علیه السلام در باره (الـم) _ که از حروف مقطعه قرآن است _ آمده که آن حرفی از حروف اسم اعظم خداست که در قرآن به صورت پراکنده آمده است و پیامبر و امام هر گاه آنها را کنار هم بگذارد و دعا کند، دعایش اجابت می‏شود.^۴
از مجموع این روایات به دست می‏آید حقایق اسم اعظمی که توسط خداوند به پیامبران الهی عطا شده، متفاوت بوده و از سادگی به سوی پیچیدگی گراییده است و هر پیامبری بیشتر از پیامبر پیشین حروف اسم اعظم را در اختیار داشته است. این مسأله با نبوت آن بزرگواران مرتبط است و هرگز از این گونه متون دینی نمی‏توان استفاده کرد که شخصیت باطنی و به تعبیری، مقام ولایت هر پیامبری برتر از پیامبر پیشین است؛ بلکه فقط از این احادیث بر می‏آید که هر پیامبری بیشتر از پیامبر پیشین از ابزارهای اجرای نبوت برخوردار بوده است. نکته اساسی که محور این احادیث را تشکیل می‏دهد، مطرح کردن حروف اسم اعظم است که با تعبیری که از اسم عینی در روایات آمده مناسبت کامل دارد؛ به گونه‏ای که انسان در نگاه نخست گمان می‏کند مقصود از اسم، اسم لفظی است؛ زیرا همان گونه که مراد از اسم، اسم لفظ نیست، منظور از حرف، حرف لفظی نخواهد بود.^۵ در هر حال، این دیدگاه احادیث ناظر بر دارای حروف بودن اسم اعظم را به این صورت معنا می‏کند که هر کدام از حروف اسم اعظم، خود اسم اعظم لفظ هستند که در اختیار پیامبری قرار گرفته