جو حائل شدج خداى تعالى ميان او وميان آن معصيت ، پس ترك كرد بنده آن معصيت را مى باشد . ترك او آن معصيت را به توفيق خدا و وقتى كه «خلّى بينه وبين تلك المعصية: حائل نشد ميان او و ميان آن معصيت ، تا اينكه بنده مرتكب آن معصيت شد ، به تحقيق كه خذلان كرده او را خداى تعالى و يارى ننموده او را و توفيقش نداده ^۱ .
و در كتاب مذكور ، حبيب سجستانى از حضرت امام محمدباقر عليه السلام روايت كرده كه حضرت فرمودند : «به درستى كه در تورات مكتوب است كه اى موسى! به درستى كه من خلق كردم تو را ، و برگزيدم تو را ، و قوّت دادم تو را ، و امر نمودم تو را به طاعت خودم ، و نهى كردم تو را از معصيت خودم . پس اگر طاعت من كردى ، اعانت نمودم تو را بر طاعت خودم ، و اگر معصيت من نمودى ، اعانت نكردم تو را بر معصيت خودم . اى موسى! مراست منّت بر تو در طاعت تو مرا و مراست حجّت بر تو در معصيّت تو مرا ^۲ » .
و صاحب كتاب «توحيد» رضى الله عنه به سند خود از حضرت اميرالمؤمنين . عليه الصلاة والسلام . روايت نموده كه : داخل شد شخصى از اهل عراق به خدمت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام پس گفت : خبر ده مرا از خروج به اهل شام ، آيا به قضاىْ بود از جانب خداى تعالى و يا به قَدَر ؟ پس حضرت عليه السلام فرمود : «يا شيخ! به خدا قسم ، بالا نرفتيد بلندى را و پايين نيامديد پستى را مگر به قضاى از خداى تعالى و به قدر» . پس شيخ گفت : «نزد خداى تعالى، محبوس شده رنج من و مرا هيچ اجرى نخواهد بود ؟» . حضرت عليه السلام فرمود كه : به تحقيق ، عظيم گردانيده است اجر شما را در رفتن و آمدن شما كه به اراده خود رفتيد و اطاعت امام خود نموديد و در اين رفتن ، مجبور نبوديد .