فضيلت تا از حالت اختصاصى به درآيد ، گروهى به قلب حقيقت و انتساب فضيلت به صحابى ديگر ، و جز اين راه ها . ليكن تمامى اين روش ها به تنهايى نمى توانست جهانى از فضايل غير قابل انكار آن حضرت را از يادها بزدايد ؛ بويژه آن كه تناقض گويى و ناآگاهى بسيارى از وعّاظ السلاطين و محدّثان خودفروخته و يا امتناع گروهى از آنان از جعل حديث ، مانع از اجراى سياست امويان گرديد . از اين رو معاويه به سلاح قدرت اجرايى و حكومتى خود پناه جست و نخست حكم ممنوعيت نقل فضايل آن حضرت را در سرتاسر دارالاسلام به اجرا گذاشت و در راه انجام آن شدّت عمل به خرج داد و مخالفان را با شمشير از ميان برداشت و سپس در دومين مرحله ، براى زدودن خاطرات گذشته از اذهان و پروراندن نسل جديد مسلمانان ، سنّت نامبارك سب و لعن و ناسزاگويى به على بن ابى طالب عليه السلامرا از فراز منبرها و نمازهاى جمعه به تمامى مساجد كشاند . اين بى حرمتى تا سال 99 هجرى ادامه يافت ؛ اما در اين سال به فرمان خليفه اموى عمر بن عبد العزيز متوقّف گرديد . رفتار اين خليفه به گونه اى در اذهان علويان و شيعيان نيكو جلوه كرد كه سيد رضى (متوفاى 406 ه) قصيده اى در مدح او سرود و بر تربتش گريست :

يابنَ عبد العزيز لو بَكَتِ العينُفتىً مِنْ اُميّةَ لبكيتُكْ!
أنتَ نزّهتنا عَن السبِّ والشتمولو أمكَنَني الجَزاءُ لَجَزَيتُكْ