الّذي قدّم المفضول على الفاضل) انعكاس همين رأى و نظر است .
امّا شيعيان امامى ، علىّ عليه السلام را افضل بشر بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله و به دليل نصّ و سبق در اسلام و افضليت ؛ خليفه بلا فصل رسول اللّه صلى الله عليه و آلهدانسته اند ، و خلافت متقدّمين بر او را نامشروع و غاصبانه مى دانند ؛ امّا زيديان كه در اصول مذهب معتزلى مى باشند ، به طور عمومْ تابع رأى معتزله بغداد بوده و به افضليت على عليه السلامبر صحابه و خلفا و در عين حال مشروعيت خلافت خلفاى سابق بر حضرت اعتقاد داشته اند . در اين ميان ، ناصبيان يا نواصب كه به طور عموم ، اهل حديث و حنبلى مذهب و يا به اصطلاح امروز سلفى بوده اند و بنا بر آموخته هاى خود از حديث و بر طبق سيره سلف صالح خودشان ، عموم صحابه را منزّه و مبراى از خطا مى دانستند ، هنگام برخورد با شيعيان و معتزله ، كه روش صحابه صدر اوّل را مورد نقد و بررسى قرار مى دادند و بر طبق شواهد تاريخى و قراين قطعى ، به كفر يا فسق و يا انحراف آنان حكم مى كردند ، در دفاع از معتقدات خود اقدام به عكس العمل هايى مى نمودند كه دقيقا نقطه مقابل معتقدات آنها بود . بدين گونه كه در راه دفاع از خلفا و صحابه ، نخست به انكار فضايل على عليه السلاممى پرداختند و در مرحله بعد براى تأكيد بر انكار ، به تنقيص روى آورده و در نهايت ، دشمنى خود را با سب و لعن آشكار مى كردند .
اين تقابل آرا وتضاد آنها ، بالضروره هميشه محصور چهارديوارى مدارس و مجالس مجادله و مناظره ميان علما باقى