بررسى تحليلى «تنبيه» از منظر روايى، فقهى و روان‌شناسى
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
چکیده :
«تنبيه»(Punishment) در لغت، به معناى آگاه كردن،1 و بيدار كردن2 است. و در اصطلاح تربيت و به ويژه از ديد روان شناسان، تعاريف مختلفى براى آن ارائه گرديده كه از نظر محتوا قرين همديگر است. در كتاب روان شناسى پرورشى3، تنبيه اين گونه تعريف شده است: «ارائه يك محرّك آزارنده، يا تنبيه كننده به دنبال يك رفتار نامطلوب براى كاهش دادن آن رفتار. براى مثال، اگر بعد از انجام رفتارى نامطلوب از سوى كودك مثل گفتن يك حرف زشت، با ارائه يك محرّك آزارنده مثل سيلى زدن به او، خواسته باشيم كه احتمال بروز رفتار نامطلوب را در او كاهش دهيم، او را تنبيه كرده ايم.» در اين تعريف، از اصطلاح «محرّك آزارنده» مى توان تأديب و يا تنبيه بدنى كودك را نيز استفاده كرد كه در موارد خاصى، به عنوان آخرين شيوه در اصلاح رفتار كودكان تجويز گرديده است.
کلیدواژه‌های مقاله :تنبیه
