۳۹۸۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :أوحى اللّهُ إلى عيسى ابنِ مريمَ عليه السلام : اكْحُلْ عَيْنَيكَ بمِيلِ الحُزنِ إذا ضَحِكَ البَطّالونَ . ^۱

۳۹۸۲.عنه عليه السلام :إنْ كانَ المَوتُ حَقّا فالفَرَحُ لِما ذا ؟! ^۲

۳۹۸۳.عنه عليه السلام :نَفَسُ المَهْمومِ لَنا المُغْتَمِّ لظُلْمِنا تَسْبيحٌ ، و هَمُّهُ لأمْرِنا عِبادَةٌ . ^۳

۳۹۸۴.مصباح الشريعةـ فيما نسبه الى الإمام الصادق عليه السلام ـ: الحُزنُ مِن شِعارِ العارِفينَ ، لكَثْرَةِ وارِداتِ الغَيبِ على سَرائرهِم ، و طُولِ مُباهاتِهِم تَحتَ سِتْرِ الكِبْرياءِ ......... و لَو حُجِبَ الحُزنُ عن قُلوبِ العارِفينَ ساعةً لاسْتَغاثُوا ، و لَو وُضِعَ في قُلوبِ غَيرِهِم لاسْتَنْكَروهُ . ^۴

۳۹۸۱.امام صادق عليه السلام :خداوند به عيسى بن مريم عليه السلام وحى فرمود : آن گاه كه هرزگان مى خندند، تو با ميلِ اندوه بر چشمانت سرمه بكش .

۳۹۸۲.امام صادق عليه السلام :اگر مرگ حقّ است ، ديگر شادى چرا؟!

۳۹۸۳.امام صادق عليه السلام :كسى كه براى ما نگران باشد و به خاطر ستمى كه بر ما برود غمگين ، نفس كشيدنش تسبيح است و غم خواريش براى ما عبادت .

۳۹۸۴.مصباح الشريعةـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ: حزن [همچون جامه زيرين ]همواره با عارفان است؛ به سبب كثرت واردات غيبى بر دلهايشان، و افتخار بسيارشان بر زير پوشش كبريا بودن ......... اگر اندوه، لحظه اى از دلهاى عارفان كنار رود، دست به استغاثه بر مى دارند و اگر در دلهاى ديگران نهاده شود، آن را خوش ندارند .