را از علامات ظهور دانسته ^۱
و طرفه آن كه اين قبيل روايات بر زمان ما نيز تطبيق شده است. ^۲
همچنين در روايات آخرالزمان روايتى از سلمان از پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم نقل كرده اند كه برخى از عبارات آن چنين است:
يا سلمانُ! وَ عِندَها يكتَفى الرّجالُ بِالرِّجالِ و النّساءُ بِالنّساءِ و يغارُ على الغِلمانِ كما يغارُ على الجاريةِ فى بَيتِ أهلِها و تُشبِهُ الرّجالُ بِالنّساءِ و النساءُ بالرّجالِ و لَتَركَبَنَّ ذَواتُ الفُروجِ السُّروجَ فَعَليهِنَّ مِن أمَّتى لَعنَةُ اللّه .^۳
در ميان دانشمندان اهل سنت اين روايت به دليل اسناد ضعيف آن مورد ترديد واقع شده است. ^۴ استاد شهيد مطهرى اين روايت را به چند دليل ضعيف مى شمارد: يكى، ضعف سند؛ دوم، تاريخى شدن روايت: «از نظر مضمون هم اگر بخواهيم به زمان خودمان حمل كنيم، ضعيف است، زيرا كلماتى از قبيل «مُشاوَرَةُ الإماءِ» و يا «يغارُ على الغلمانِ كما يغار على الجاريةِ» دارد كه هيچ به عصر و زمان ما نمى خورد و متناسب با عصر عباسى است. ^۵ و سوم، ركاكت لفظى. ايشان در مورد اخير مى نگارد:
آيا شما باور مى كنيد كه پيغمبر اكرم ـ كه مجسمه ادب و عفاف بود ـ از زنان با كلمه «ذوات الفروج» تعبير كرده باشد؟ ^۶
آيه اللّه منتظرى رواياتى را كه بر نهى از قيام و خروج عليه حاكمان جور دلالت مى كند، قضية فى واقعة دانسته است. ايشان ذيل روايتى از امام باقر عليه السلام به جابر كه فرمودند: «اِلزَمِ الأرضَ و لا تُحَرِّك يدا و لا رِجلاً حتّى تَرَى علاماتٍ أذكُرُها لَك ـ و ما أراكَ تُدرِكها ـ : اختلافِ بَنى فلانٍ، و منادٍ ينادى من السّماءِ، و يجيئكم الصَّوتُ مِن ناحيةِ دِمَشق...» مى نويسد:
پوشيده نيست كه مخاطبِ امام، جابر است، و آنچه ذكر شده قضية فى واقعة است. و به ديگر عبارت، ذكر علائم مهدى و قائم بالحق شاهدى است بر اين كه غرض امام، نهى از قيام به همراه كسى است كه بدون پديد آمدن اين نشانه ها ادعاى مهدويت داشته باشد. و به هر حال، امثال اين روايات توان معارضه با ادله جهاد و امر به معروف و نهى از منكر را ندارند. ^۷

ه. روايات مدح و ذمّ شهرها

ممكن است شهرى در زمان صدور روايت شرايطى داشته كه موجب صدور روايتى در مدح يا ذمّ آن