اعتقادى ـ كه با آنها سنجيده شده اند ـ به صورت زير دسته بندى كرد:

الف. رؤيت و ملاقات با امام زمان (عج) پس از غيبت

به نظر شوشترى، همه شيعيان مى دانند كه مشاهده امام زمان پس از غيبت ممكن نيست. بنابراين، رواياتى كه به نحوى در آنها ادعاى رؤيت شده، مردود و موضوع است. از اين رو، وى فصل اول باب دوم كتاب خود را ـ كه مربوط به اخبار موضوع است ـ چنين نام نهاده است: «فى أخبار جمع ادّعوا مشاهدة القائم (عج)» و در آن به نقد و بررسى اين دست روايات پرداخته است. ^۱ جالب اين است كه در برخى از اين روايات، ادعا شده است كه جمعى از غيرشيعه موفّق به ديدار حضرت شده اند و او خود را به آنها معرفى كرده و حتى پشت سر امام جماعت ايشان نماز خوانده است. ^۲ يا اين كه امام در ايام حج حضور يافته و در حين طواف، در حالى كه جمع كثيرى به دورش جمع شده بودند، خود را به آنان معرفى كرده است. ^۳ يا اين كه حتى از مخفى كردن خود از ديد كسانى كه وى را شناخته بودند، عاجز بوده است؛ ^۴ در حالى كه حضرت در نامه خود به على بن محمد سمرى، آخرين سفير خود، تأكيد كرده است كه هركس ادعاى مشاهده كند، كذّاب و مفترى است. ^۵
حتى در برخى از روايات، زمان ظهور حضرت بسيار نزديك شمرده شده و به راوى گفته شده خود و خانواده اش را براى ظهور آماده سازد. بطلان اين ادّعا كاملاً هويداست؛ چرا كه الآن قريب به دوازده قرن از زمان غيبت مى گذرد و هنوز زمان ظهور فرانرسيده است. ^۶

ب. ناسازگارى با شأن ائمه عليهم السلام

در برخى روايات مطالبى ذكر شده كه با شأن امام معصوم، آن گونه كه مورد اعتقاد شيعيان است، سازگار نيست. شوشترى چنين مطالبى را علامت جعلى بودن حديث مى داند؛ به عنوان نمونه، در روايتى آمده است كه فردى كه زنى بدخلق داشت و مردّد بود كه او را طلاق دهد، مسأله را از امام كاظم عليه السلام جويا شد. حضرت پاسخ داد:
پدر من دختر عمويم را كه بسيار بدخلق بود، به عقد من درآورده بود. چه بسيار مى شد كه در را به روى من و او مى بست، ولى من از ديوار بالا مى رفتم و مى گريختم، تا اين كه پدرم فوت كرد و من او را طلاق دادم.