ـ عزّوجلّ ـ: «ثمّ ليقضوا تفثهم وليوفوا نذورهم» قال(ع): «ليقضوا تفثهم»: لقاء الإمام؛ و«ليوفوا نذورهم»: تلك المناسك.

۰.قال عبداللّه بن سنان:فأتيت أبا عبدالله(ع) فقلت: جعلت فداك قول اللّه ـ عزّوجلّ ـ: «ثمّ ليقضوا تفثهم وليوفوا نذورهم»، قال: أخذ الشارب وقصُّ الأظفار وما أشبه ذلك. قلت: جعلت فداك إنّ ذريح المحاربىّ حدّثنى عنك بأنّك قلت له: «ليقضوا تفثهم» لقاء الإمام و «ليوفوا نذورهم» تلك المناسك؛ فقال: صدق ذريح وصدقت، إنّ للقرآن ظاهراً وباطناً ومن يحتمل مايحتمل ذريح؟ ^۱

۰.عبداللّه بن سنان از ذريح محاربى مى شنود كه او به امام صادق(ع) عرض كرد:خداوند در كتابش مرا بر كارى امر كرده است كه دوست دارم آن را انجام دهم.
حضرت درباره آن مى پرسد و ذريح مى گويد: اين گفته خداوند: «سپس آلودگيهاى خود را بزدايند و به نذر خود وفا كنند»؛
حضرت فرمود: زدودن آلودگى، «ديدار امام» است و وفاى به نذر، «مراسم حجّ» است.
عبداللّه بن سنان مى گويد: به خدمت امام صادق(ع) رسيدم و از مفهوم آيه پرسيدم. حضرت گفت: گرفتن موى پشت لب، چيدن ناخن و مانند اينها. گفتم: فدايت شوم ذريح محاربى از شما اين گونه نقل كرده است كه منظور از «زدودن آلودگى»، ديدار امام، و «وفاى به نذر»، مراسم حج است.
حضرت فرمود: ذريح راست مى گويد و تو هم راست مى گويى؛ قرآن ظاهرى دارد و باطنى و چه كس مى تواند آنچه را كه ذريح تحمل مى كند، تحمل كند؟

عرضه هاى حديثى بر امام صادق(ع) بيش از اين تعداد است و منحصر در كتابهاى حديث نيست. كتابهاى رجال نيزگاه از اين عرضه ها خبر داده اند. ^۲ ما در بخش «انگيزه هاى عرضه» نمونه هاى ديگر ارائه خواهيم داد.